غزل شماره 383 دیوان حافظ : وصال او ز عمر جاودان به

غزل شماره 383 دیوان حافظ

وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به

به شمشیرم زد و با کس نگفتم
که راز دوست از دشمن نهان به

به داغ بندگی مردن بر این در
به جان او که از ملک جهان به

خدا را از طبیب من بپرسید
که آخر کی شود این ناتوان به

گلی کان پایمال سرو ما گشت
بود خاکش ز خون ارغوان به

به خلدم دعوت ای زاهد مفرما
که این سیب زنخ زان بوستان به

دلا دایم گدای کوی او باش
به حکم آن که دولت جاودان به

جوانا سر متاب از پند پیران
که رای پیر از بخت جوان به

شبی می گفت چشم کس ندیده ست
ز مروارید گوشم در جهان به

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

سخن اندر دهان دوست شکر
ولیکن گفته حافظ از آن به

تعبیر فال شما :

رضایتان همیشه به رضای خدا باشد. با زور شمشیر به جایی نمی رسید. برای درمان دل بیمارتان از خداوند شفا بطلبید. فقط از خدا مرادتان را طلب کنید که دوای دردتان نزد اوست. عمرتان طولانی است، کمی صبر و تحمل کنید. ناامید نشوید دعاهایتان پایمال نمی شود.