باقریه
«باقریه»، به گروهی از شیعیان که معتقد به رجعت امام محمد باقر علیه السلام بودند، گفته می شود. آنان رشته «امامت» را از حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام به نواده او امام محمد بن علی بن الحسین علیه السلام معروف به باقر علیه السلام کشانیده و او را «مهدی منتظر» می دانستند. از نظر آنان جابر بن عبدالله انصاری روایت کرده که رسول خدا به او فرموده است:
«انک سَتُدرِکُ رَجُلاً مِنْ اهل بیتی اسْمُهُ محمد بْنُ عَلِیٍّ یُکَنَّی اَبا جَعْفَرٍ فَاقْرَئهُ مِنی السَّلام»
(شیخ کلینی، الکافی، ج 1، ص 304.)
(همانا تو او را خواهی دید و چون او را دیدی سلام
مرا به وی برسان.» جابر آخرین کس، از اصحاب پیغمبر صلی الله علیه و آله بود که در سن پیری و نابینایی در گذشت. وی به دنبال حضرت امام محمد باقر علیه السلام – که در آن وقت کودک بود – در کوچه های مدینه می گشت و می گفت:
«یا باقر!
متی القاک.»
یعنی، ای باقر!
من کی تو را دیدار خواهم کرد؟
روزی در یکی از کوچه های مدینه، به آن حضرت برخورد و او را به سینه خود چسبانید. سر و دستش را بوسید و گفت:
«یا بنی!
جَدُکَ رَسُولُ اللّهِ یَقْرَئُکَ السَّلام»
(ر.ک: بحارالانوار، ج 68، ص 185.)
یعنی، ای فرزند من!
جد تو رسول اللَّه به تو سلام می رساند. گویند:
در همان شب پس از دیدار آن حضرت، جابر در گذشت.
«باقریه» گویند:
از آنجایی که جابر مأمور رسانیدن سلام از طرف جدّش به وی بود، پس آن حضرت «مهدی منتظر» است.
(فرهنگ فرق اسلامی، ص 96.)
و البته این استدلالی بسیار سست و واهی است.
