روغن روی دیواره های محفظه احتراق:

لایه بسیار نازکی از روغن بر روی دیواره های سیلندر موتور ایجاد می شود تا روانکاری بین دیواره ها و پیستون در حال حرکت را ، موجب گردد. در مراحل ورودی و تراکم ، هوا و سوخت در حال ورود، در تماس با این فیلم روغن قرار می گیرد و همانند رسوبات دیواره ،این فیلم روغن نیز بسته به فشار گاز ، ذرات گاز را جذب و دفع می نماید. در مراحل تراکم و احتراق که فشار داخل محفظه زیاد است ذرات گاز شامل بخارات سوخت، در فیلم روغن جذب می شوند. سپس هنگامیکه فشار در طی انبساط و خروج آنی گاز ها ، کاهش یافت ، قابلیت جذب روغن کاهش می یابد و ذرات سوخت به داخل سیلندر آزاد میگردند . بخشی از این سوخت به گاز خروجی راه می یابد.

پروپان در روغن قابل حل نیست ، از اینرو در موتور های دارای سوخت پروپان ، مکانیزم جذب و دفع گازها توسط روغن ، به میزان اندکی آلاینده های HC را افزایش می دهد.

با کهنه شدن موتور ، لقی بین رینگهای پیستون و دیواره های سیلندر ، بزرکتر می شود ، و فیلم روغن ضخیم تری بر دیواره ها باقی می ماند.مقداری از این فیلم روغن، در مرحله تراکم از دیواره ها تراشیده می شود و در محفظه احتراق باقی می ماند و در طی احتراق می سوزد.

روغن، ترکیبیهیدروکربنی با جرم مولکولی بزرگی است که به راحتی بنزین نمی سوزد . بنابراین مقداری از روغنبصورت آلاینده های HC در سیلندر باقی می ماند. این اتفاق ،  در موتور نو ، با نرخ بسیار آهسته ای رخ  می دهد ولی با کهنه و فرسوده شدن موتور افزایش می یابد.

همچنین مصرف روغن با ساییده شدن رینگ های پیستون و دیواره های سیلندر ، افزایش می یابد. دذ موتوذ های قدیمی تر ، روغن سوخته شده در محفظه احتراق ، منبع اصلی آلاینده های HC است . با ساییده شدن رینگ های پیستون  علاوه بر افزایش مصرف روغن جریان نشتی به محفظه لنگ و عکس آن نیز ، افزایش می یابد . از این رو افزایش آلاینده های HC هم ناشی از سوختن روغن و هم ناشی از افزایش حجم جریان در درز و شکاف می باشد.

مبانی مهندسی موتور های احتراق داخلی – سپهر صنایع