از القاب حضرت مهدی علیه السلام یاد شده است. بیشتر به نظر می رسد مقصود، معنای نخست آن باشد که درباره حضرت به کار رفته است.

این لقب نیز مانند برخی القاب دیگر، از روی تقیّه بوده که هرگاه شیعیان می خواستند مالی را نزد آن حضرت یا نواب و وکلای آن حضرت بفرستند، یا وصیت کنند و یا از جانب آن حضرت مطالبه کنند، به این لقب حضرت را می خواندند.

شیخ مفید رحمه الله به این نکته تصریح کرده، می نویسد:

«کلمه غریم رمزی بود بین شیعه که وقتی حضرت مهدی علیه السلام را از روی تقیّه یاد می کردند، از آن استفاده می نمودند.»

(الارشاد، ص 354.)

بنابراین، استفاده از این لقب عمدتاً در ارتباطات مالی شیعیان با حضرت مهدی علیه السلام – آن هم در طول غیبت صغری – بوده است.

(کمال الدین و تمام النعمه، ج 2، باب 45، ح 5.)

در اینجا به برخی از روایات اشاره می شود:

1. محمد بن صالح گوید:

«وقتی پدرم از دنیا رفت و امر به من رسید، سفته هایی (حواله هایی) نزد پدرم بود که نشان می داد، مربوط به اموال غریم است.»

(الکافی، ج 1، ص 521، ح 15.)

2. اسحاق بن یعقوب گوید:

«از شیخ عمری شنیدم که می گفت:

با مردی شهری مصاحبت داشتم و به همراه او مالی برای غریم بود و آن را برای او فرستاد.»

(کمال الدین و تمام النعمه، ج 2، باب 45، ح 6.)

3. محمد بن هارون گوید:

«از اموال غریم پانصد دینار بر ذمه من بود.»

(همان، ح 17.)