در گزارش مربوطه آمده است:” حضور متخصصان روسی در  بر اساس توافقنامه ای حاصله بین دولت های فدراسیون روسیه وونزوئلا در مورد همکاری نظامی و فنی، امضا شده در ماه مه سال 2001 و تصویب شده به موقع در نهادهای رسمی هر دو کشور تنظیم می‌شود. تصویب اضافی توسط مجلس ملی ونزوئلا برای توسعه همکاری نظامی دوجانبه این توافق لازم نیست. ”

یعنی این که اکنون همه چیز رسمی است. حضور نیروهای روسیه در ونزوئلا به “تصویب اضافی” احتیاج ندارد. اما ما درباره تایید چه چیزی صحبت می کنیم؟ توسط کی؟ شاید توسط مشاور امنیت ملی آمریکا جان بولتون؟ وی اظهار داشت که ایالات متحده “به نیروهای غیر دوستانه اجازه نمی دهد تا در حوادث نیمکره غربی مداخله کنند”. بله، ونزوئلا در نیمکره غربی است و بر اساس نظر بولتون و همکارانش، روسیه می تواند “نیروی غیر دوستانه” نامیده شود.
اما اگر ما در مورد دو طرف جهان و حق کشورها به این یا آن طرف صحبت کنیم، آیا بولتون نمی داند که سوریه در کدام نیمکره واقع شده است؟ البته، معلوم است که سوریه در حدود هشت هزار کیلومتر از قلمرو آمریکا و تنها 600 کیلومتر از مرزهای روسیه قرار دارد. با این وجود، سربازان آمریکایی (که بیش از صد نفر هستند) در سوریه حضور دارند و آن هم بصورت کاملا غیرقانونی. راستش، این جریان مشاور امنیت ملی آمریکا را شرمنده نکرده است. اما ظاهر شدن سربازان روسی در کاراکاس، که به دعوت مقامات قانونی ونزوئلا آمدمد، موجب ترس وحشت عمومی در واشنگتن شد. چرا؟ به این خاطر که این امر می تواند آغاز دیگری از شکست سیاست خارجی ایالات متحده و شکست دیگری از سیاست “تغییر رژیم” باشد.