گیاه جو
گیاهی علفی و یک ساله، ساقه ماشوره ای، منفرد یا دسته ای، با ارتفاع تا ۹۰ سانتی متر، صاف و بی کرک، پهنک برگ ها تخت، خطی – نوک دار، گل آذین سنبله ایستاده، به طول ۶ تا ۱۰ سانتی متر، چهار گوشه یا شش گوشه، سنبلچه ها نر ماده، کم و بیش با کرک های بلند، با سیخکی کوتاه، پوشینه کم و بیش چرمی، ۵ رگه ای، به طرف انتها کمی زبر، در انتها با سیخکی کلفت.
طبع جو سرد وخشك می باشد .
پراکندگی جهانی
در سراسر جهان به صورت کاشته شده در مزارع رویش دارد.
پراکندگی در ایران
به صورت زراعی در اغلب مناطق ایران کشت می شود.
گرگان، گیلان، مازندران، آذربایجان شرقی و غربی، کرمانشاه، کردستان، ایلام، مرکزی، همدان، لرستان، یزد، اصفهان، کهکیلویه و بویر احمد، چهار محال و بختیاری، کرمان، فارس، خوزستان، هرمزگان، بوشهر، خراسان، سیستان و بلوچستان، تهران و سمنان.
اندام مورد استفاده
دانه
خواص درمانی
جو ماده ای مغذی و اثری نرم کننده و ادرار آور دارد.
جوشانده آن اثری مقوی دارد و از نظر درمانی خاصیت بهبود بخش ناراحتی های ناشی از بروز حالات التهابی، نرم کنندگی، تب ناشی از بیماری های کبدی، اسهال، اسکوربوت، نفریت، ورم مثانه، بواسیر و نقرس دارد.
از اثرات دانه جو بر بدن می توان به مغذی بودن، تقویت کننده دستگاه گوارش، پایین آورنده تب و ضد التهاب اشاره داشت.
دانه های جوی پوست کنده آرامش بخش، تسهیل کننده هضم و مغذی می باشد.
برای درمان سوء هاضمه های دردناک و نا منظم از بو داده و پودر شده دانه های جو به صورت سوپ استفاده می گردد.
از اثرات درمانی جو می توان نرم کننده جدار مخاطی، هضم کننده، ضد ترشح شیر، خلط آور، ادرار آور، مقوی معده و ضد تب را نام برد.
جو خاصیت باز کننده برونش ها و کاهش دهنده کلسترول خون را دارا می باشد.
جو سبب رشد استخوان کودکان نیز می شود.
آب جو ۱۱ برابر بیشتر از شیر گاو کلسیم دارد. منگنز موجود در آن به همراه ویتامینB می‌تواند سلامت روده را تضمین کند .
کاربرد دارویی گیاه در منطقه جنوب
از دانه های پخته جو در سوپ برای درمان ضعف عمومی بدن استفاده می شود.
