بیوگرافی دریک خواننده رپر

آوبرِی دریک گراهام، که بیشتر با نام هنری دریک شناخته می‌شود، به عنوان یکی از تاثیرگذارترین و موفق‌ترین هنرمندان هیپ هاپ و آراندبی معاصر ظهور کرده است. سفر او از بازیگر سریال تلویزیونی «دگراسی: نسل بعدی» تا تبدیل شدن به یک سوپراستار جهانی موسیقی، داستانی جذاب از تغییر و تحول است. این بیوگرافی به بررسی صعود چشمگیر او به شهرت، سبک موسیقیایی منحصربه‌فردش که اغلب مرزهای ژانرها را درمی‌نوردد، و تاثیر عمیقی که بر فرهنگ عامه گذاشته است، می‌پردازد. در این متن، به زندگی شخصی، دستاوردهای حرفه‌ای و نوآوری‌های هنری این چهره‌ی برجسته موسیقی معاصر خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید تا داستان دریک، از آغاز تا اوج موفقیت‌هایش را دنبال کنیم.

بیوگرافی دریک خواننده

زندگینامه اولیه اوبری دریک گراهام (دریک)

اوبری دریک گراهام، که بیشتر با نام هنری دریک شناخته می‌شود، متولد ۲۴ اکتبر ۱۹۸۶، یکی از برجسته‌ترین هنرمندان کانادایی در عرصه رپ، خوانندگی و بازیگری است. او که به عنوان یکی از بزرگترین رپرهای تاریخ شناخته می‌شود، نقش مهمی در وارد کردن حساسیت‌های موسیقی آراندبی به دنیای هیپ هاپ داشته است.

دریک در تورنتو، انتاریو به دنیا آمد و از پدری آفریقایی-آمریکایی به نام دنیس گراهام، درامر اهل ممفیس، تنسی (که زمانی با جری لی لوئیس همکاری داشت) و مادری کانادایی و یهودی اشکنازی به نام ساندرا “سندی” شر متولد شد. سندی به عنوان معلم انگلیسی و گل‌فروش فعالیت می‌کرد. آشنایی دنیس و سندی در کلاب بلونوت تورنتو، جایی که دنیس اجرا می‌کرد و سندی از تماشاگران بود، اتفاق افتاد.

دریک به دلیل پیشینه خانوادگی‌اش، دارای تابعیت دوگانه کانادا و ایالات متحده است. او در دوران کودکی در یک مدرسه یهودی روزانه تحصیل کرد و مراسم مذهبی بار میتسوا را نیز به جا آورد.

زمانی که دریک تنها پنج سال داشت، والدینش از یکدیگر جدا شدند. پس از این جدایی، دریک و مادرش در تورنتو ماندند، در حالی که پدرش به ممفیس بازگشت. دنیس گراهام برای سال‌ها به دلیل اتهامات مرتبط با مواد مخدر در ایالات متحده زندانی بود. مسائل مالی و حقوقی او باعث شد نتواند تا اوایل بزرگسالی دریک به طور مرتب در کنار او باشد. با این حال، دنیس پیش از دستگیری‌اش، هر تابستان به تورنتو می‌آمد و دریک را برای تعطیلات به ممفیس می‌برد.

هرچند، دنیس گراهام در مصاحبه‌ای ادعا کرده است که توصیف دریک از او به عنوان پدری غایب، اغراق‌هایی برای موفقیت در موسیقی بوده است، اما دریک به شدت این ادعا را رد می‌کند.

دوران کودکی و نوجوانی

دریک دوران کودکی و نوجوانی خود را در دو محله متفاوت در تورنتو گذراند. او تا کلاس ششم در منطقه وستون رود، محله‌ای کارگرنشین در غرب تورنتو، زندگی می‌کرد و تا کلاس چهارم در مدرسه عمومی یادبود وستون تحصیل می‌کرد. در این دوران، او به هاکی روی یخ علاقه نشان داد و با تیم وستون رد وینگز هاکی بازی می‌کرد. دریک یک وینگر راست بااستعداد بود و حتی به کمپ هاکی کالج آپر کانادا راه یافت، اما پس از اصابت یک ضربه شدید به گردنش در حین بازی، به توصیه مادرش هاکی را کنار گذاشت.

در سال ۲۰۰۰، خانواده او به فارست هیل، یکی از محله‌های مرفه شهر، نقل مکان کردند. دریک درباره این جابجایی گفته است که آن‌ها فقط نیمی از یک خانه را در اختیار داشتند؛ نیمه بالایی متعلق به دیگران بود و آن‌ها در نیمه پایینی زندگی می‌کردند.

او در زیرزمین و مادرش در طبقه اول زندگی می‌کردند و خانه “بزرگ یا لوکس نبود، بلکه چیزی بود که توانایی خریدش را داشتیم.” در سن ۱۰ سالگی، دریک در یک طرح کمدی در طول مراسم جوایز NHL سال ۱۹۹۷ ظاهر شد که به رکورد مارتین برودور و ران هکستال به عنوان تنها دروازه‌بانانی که چندین گل به ثمر رسانده‌اند، اشاره داشت.

دریک برای تحصیل در دبیرستان ابتدا به موسسه کالج فارست هیل رفت و سپس در آکادمی وان رود در محله چندفرهنگی اوکوود-وان تورنتو تحصیل کرد. او آکادمی وان رود را مدرسه‌ای توصیف کرده که “به هیچ وجه آسان‌ترین مدرسه برای رفتن” نبوده است.

در دوران نوجوانی، دریک در کارخانه مبلمان‌سازی که متعلق به پدربزرگ مادری‌اش، روبن شر، بود و اکنون تعطیل شده است، کار می‌کرد. دریک می‌گوید که در مدرسه به دلیل پیشینه نژادی و مذهبی خود مورد قلدری قرار می‌گرفت. او پس از اینکه متوجه شد برنامه کلاس‌هایش با حرفه بازیگری نوپایش تداخل دارد، تصمیم به ترک تحصیل گرفت. با این حال، دریک تحصیلات خود را به پایان رساند و در اکتبر ۲۰۱۲ در سن ۲۵ سالگی دیپلم دبیرستان خود را دریافت کرد.

دریک: از بازیگری تا شروع درخشان در موسیقی (۲۰۰۱-۲۰۰۹)

مسیر حرفه‌ای دریک، رپر و خواننده مشهور کانادایی، در سن ۱۵ سالگی با معرفی به یک ایجنت بازیگری آغاز شد. این آشنایی منجر به دریافت نقشی برای او در سریال درام نوجوان کانادایی “دگراسی: نسل بعدی” شد. در این سریال، دریک نقش جیمی بروکس، یک ستاره بسکتبال که پس از مورد اصابت گلوله قرار گرفتن معلول می‌شود، را ایفا کرد.

دریک بعدها فاش کرد که دلیل اصلی روی آوردن او به بازیگری در آن زمان، نیاز مالی خانواده‌اش بوده است، زیرا مادرش بیمار بود و تنها منبع درآمد آن‌ها از طریق تلویزیون کانادا تأمین می‌شد. با این حال، به گفته تهیه‌کنندگان سریال “دگراسی”، دریک در این دوره نیز علاقه زیادی به موسیقی داشت و اغلب شب‌ها را صرف ضبط آهنگ می‌کرد و به همین دلیل دیر سر صحنه حاضر می‌شد. برای حل این مشکل، دریک با نگهبانان صحنه توافق کرده بود که پس از ضبط‌های شبانه اجازه ورود به صحنه را پیدا کند و در اتاق لباس استراحت کند.

اولین آهنگ ضبط شده دریک با نام “Do What You Do” در موسیقی متن سریال “The N” که از شبکه The N در آمریکا پخش می‌شد، منتشر شد.

میکس‌تیپ های موفق

دریک که از هنرمندانی چون جی-زی و کلیپس الهام گرفته بود، در سال ۲۰۰۶ به صورت مستقل وارد عرصه موسیقی شد و اولین میکس‌تیپ خود با عنوان “Room for Improvement” را منتشر کرد. این میکس‌تیپ با همکاری هنرمندانی مانند تری سانگز و لوپه فیاسکو منتشر شد، اما به گفته خود دریک، پروژه‌ای ساده و فاقد عمق زیاد بود که تنها برای فروش عرضه شد و با فروش حدود ۶۰۰۰ نسخه، درآمد ناچیزی (۳۰۴.۰۴ دلار) برای او به همراه داشت. اولین تجربه اجرای زنده دریک در ۱۹ اوت ۲۰۰۶ رقم خورد؛ او به عنوان گروه افتتاحیه برای آیس کیوب در یک باشگاه شبانه اجرا کرد و با اجرای نیم‌ساعته خود تنها ۱۰۰ دلار دستمزد گرفت.

سال ۲۰۰۷ نقطه عطفی در مسیر موسیقیایی دریک بود. او دومین میکس‌تیپ خود با نام “Comeback Season” را از طریق لیبل تازه‌تأسیس خود به نام “October’s Very Own” منتشر کرد. این میکس‌تیپ شامل تک‌آهنگ موفق “Replacement Girl” با همکاری تری سانگز بود. این آهنگ از قطعه‌ای از لیل وین نمونه‌برداری کرده بود و همین امر باعث شد لیل وین با شنیدن آن از دریک دعوت کند تا به تور “Tha Carter III” او بپیوندد. همکاری دریک و لیل وین در این تور منجر به ضبط چندین آهنگ مشترک از جمله “Ransom”، “Forever” و ریمیکس “Brand New” شد که زمینه را برای موفقیت‌های بعدی دریک فراهم کرد.

اوج درخشش اولیه دریک با انتشار سومین میکس‌تیپ او با عنوان “So Far Gone” در سال ۲۰۰۹ رقم خورد. این میکس‌تیپ به صورت رایگان از طریق وبلاگ OVO او منتشر شد و شامل همکاری با هنرمندان بزرگی مانند لیل وین، تری سانگز، اوماریون، لوید و بان بی بود. “So Far Gone” در عرض تنها دو ساعت پس از انتشار بیش از ۲۰۰۰ بار دانلود شد و به سرعت به موفقیت تجاری چشمگیری دست یافت.

دو تک‌آهنگ از این میکس‌تیپ، “Best I Ever Had” و “Successful”، گواهینامه پلاتین را از RIAA دریافت کردند و آهنگ “Best I Ever Had” حتی تا رتبه دوم جدول بیلبورد هات ۱۰۰ بالا رفت. موفقیت این میکس‌تیپ باعث شد که دریک آن را به صورت یک EP (آلبوم کوتاه) منتشر کند که شامل چهار آهنگ از نسخه اصلی و دو آهنگ جدید بود. این EP در رتبه ششم جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت و جایزه بهترین ضبط رپ سال را در جوایز جونو ۲۰۱۰ از آن خود کرد.

موفقیت چشمگیر میکس‌تیپ “So Far Gone” باعث شد دریک به هدفی برای رقابت شدید بین لیبل‌های مختلف موسیقی تبدیل شود؛ رقابتی که از آن به عنوان “یکی از بزرگترین رقابت‌های تاریخ” یاد می‌شود. در نهایت، در ۲۹ ژوئن ۲۰۰۹، دریک قرارداد رسمی خود را با لیبل Young Money Entertainment به رهبری لیل وین امضا کرد. او بلافاصله پس از امضای قرارداد به جمع دیگر هنرمندان این لیبل در تور “America’s Most Wanted” پیوست. با این حال، در طول اجرای آهنگ “Best I Ever Had” در کمدن، نیوجرسی، اتفاق ناگواری رخ داد و دریک پس از افتادن روی صحنه، رباط صلیبی زانوی راستش پاره شد. با وجود این مصدومیت، این دوره سرآغاز ورود جدی دریک به دنیای موسیقی حرفه‌ای و موفقیت‌های بعدی او بود.

سال‌های اوج‌گیری موسیقی (۲۰۱۰-۲۰۱۲)

دوران اوج‌گیری موسیقی دریک با انتشار اولین آلبوم استودیویی او به نام “ثنک می لِیتر” (Thank Me Later) آغاز شد. هرچند این آلبوم ابتدا قرار بود در اواخر سال ۲۰۰۸ منتشر شود، اما انتشار آن سه بار به تعویق افتاد و سرانجام در ۱۵ ژوئن ۲۰۱۰ به بازار آمد. تک‌آهنگ اصلی آلبوم، “اور” (Over)، که در مارس ۲۰۱۰ منتشر شد، موفق شد به رتبه چهاردهم جدول بیلبورد هات ۱۰۰ برسد و در صدر جدول آهنگ‌های رپ قرار گیرد. این موفقیت اولیه، نامزدی جایزه گرمی برای بهترین اجرای رپ انفرادی را برای او به همراه داشت.

اما دومین تک‌آهنگ آلبوم، “فایند یور لاو” (Find Your Love)، موفقیت چشمگیرتری کسب کرد و تا رتبه پنجم جدول هات ۱۰۰ بالا رفت و گواهینامه ۳× مولتی-پلاتین را دریافت کرد. موزیک ویدیوی این آهنگ که در جامائیکا فیلمبرداری شده بود، با انتقاداتی از سوی وزیر گردشگری جامائیکا روبرو شد. دو تک‌آهنگ بعدی، “میس می” (Miss Me) و “فانسی” (Fancy)، موفقیت تجاری متوسطی داشتند، اما تک‌آهنگ “فانسی” نامزدی دیگری در جوایز گرمی برای بهترین اجرای رپ توسط دوئت یا گروه برای دریک به ارمغان آورد.

پس از انتشار در ژوئن ۲۰۱۰، آلبوم “ثنک می لِیتر” شروعی طوفانی داشت و با فروش بیش از ۴۴۷ هزار نسخه در هفته اول، مستقیماً در رتبه اول جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت. این آلبوم نه تنها پرفروش‌ترین آلبوم اول هر هنرمند در سال ۲۰۱۰ شد، بلکه بالاترین فروش هفته را برای یک آلبوم اول در کل دهه ۲۰۱۰ به ثبت رساند. هنرمندان بزرگی چون لیل وین، کانیه وست، و جی زی در این آلبوم حضور داشتند.

همزمان با انتشار آلبوم، یک کنسرت رایگان در نیویورک با حضور دریک و گروه هنسون برنامه‌ریزی شده بود که به دلیل ازدحام ۲۵ هزار نفری و نزدیک شدن به وضعیت شورش، توسط پلیس لغو شد. دریک برای حمایت از آلبوم، تور “اِوِی فرام هوم” را در سپتامبر ۲۰۱۰ آغاز کرد که ۷۸ اجرا در چهار بخش مختلف داشت و در نوامبر همان سال به پایان رسید. موفقیت این تور، دریک را بر آن داشت تا اولین فستیوال سالانه OVO را در سال ۲۰۱۰ برگزار کند. او همچنین یک تور دانشگاهی با رویکرد دوستدار محیط زیست برای تبلیغ آلبوم خود داشت.

آلبوم تِیک کِر

در نوامبر ۲۰۱۰، دریک عنوان آلبوم بعدی خود را “تِیک کِر” (Take Care) اعلام کرد. او قصد داشت با همکاری نوآ “۴۰” شبیب، تهیه‌کننده خود، صدایی منسجم‌تر و پیوسته‌تر نسبت به آلبوم اول خلق کند. هدف او گسترش فضای صوتی با تمپوی پایین، حسی و تاریک “ثنک می لِیتر” بود. “تِیک کِر” که عمدتاً یک آلبوم هیپ هاپ است، با ترکیب عناصر R&B و پاپ، صدایی ملایم و باشکوه را ارائه داد.

در اوایل سال ۲۰۱۱، شایعاتی مبنی بر حضور دریک در فیلم “آربیتراژ” در کنار ایوا گرین و سوزان ساراندون مطرح شد، اما او در نهایت تصمیم گرفت از بازی در این فیلم صرف نظر کرده و تمرکز خود را بر روی ساخت آلبوم “تِیک کِر” بگذارد. دو آهنگ “دریمز مانی کَن بای” (Dreams Money Can Buy) و “ماروینز روم” (Marvins Room) به عنوان تک‌آهنگ‌های تبلیغاتی آلبوم در مه و ژوئن ۲۰۱۱ در وبلاگ اختصاصی دریک منتشر شدند. “دریمز مانی کَن بای” در نهایت در لیست نهایی آلبوم قرار نگرفت، اما “ماروینز روم” موفقیت قابل توجهی کسب کرد و علاوه بر رسیدن به رتبه ۲۱ جدول هات ۱۰۰، گواهینامه ۳× مولتی-پلاتین را دریافت نمود.

“هدلاینز” (Headlines) به عنوان تک‌آهنگ اصلی “تِیک کِر” در اوت ۲۰۱۱ منتشر شد و مورد استقبال منتقدان و بازار قرار گرفت. این آهنگ به رتبه سیزدهم جدول هات ۱۰۰ رسید و دهمین تک‌آهنگ دریک شد که در صدر جدول آهنگ‌های رپ بیلبورد قرار می‌گرفت. موفقیت این آهنگ منجر به دریافت گواهینامه ۴× مولتی-پلاتین در آمریکا و پلاتین در کانادا شد. موزیک ویدیوی این آهنگ در اکتبر ۲۰۱۱ منتشر شد.

آلبوم “تِیک کِر” سرانجام در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۱ منتشر شد و عموماً نقدهای مثبتی از منتقدان موسیقی دریافت کرد. این آلبوم به موفقیت تجاری فوق‌العاده‌ای دست یافت و در سال ۲۰۱۹ گواهینامه شش بار پلاتین را از RIAA دریافت کرد؛ فروش این آلبوم در آمریکا به ۲.۶ میلیون نسخه رسید. “تِیک کِر” همچنین در پنجاه و پنجمین دوره جوایز گرمی، برنده جایزه بهترین آلبوم رپ شد.

تک‌آهنگ‌های سوم و چهارم آلبوم، “دِ موتو” (The Motto) و آهنگ همنام آلبوم، “تِیک کِر” (Take Care)، به ترتیب در نوامبر ۲۰۱۱ و فوریه ۲۰۱۲ منتشر شدند و هر دو موفقیت تجاری کسب کردند. تک‌آهنگ “دِ موتو” به دلیل محبوب کردن عبارت “YOLO” (You Only Live Once به معنی “فقط یک بار زندگی می‌کنی”) در ایالات متحده شناخته شد. موزیک ویدیوی آهنگ “تِیک کِر” نیز با تحسین گسترده‌ای روبرو شد و در جوایز موزیک ویدیوی MTV سال ۲۰۱۲، چهار نامزدی از جمله نامزدی برای موزیک ویدیوی سال را دریافت کرد. “HYFR” آخرین تک‌آهنگ منتشر شده از آلبوم بود که گواهینامه ۲× مولتی-پلاتین را دریافت کرد.

در آگوست ۲۰۱۲، دریک آهنگ “ایناف سِد” (Enough Said) را منتشر کرد که با صدای عالیه، خواننده فقید R&B، همراه بود. این آهنگ که قبل از مرگ عالیه در سال ۲۰۰۱ ضبط شده بود، توسط دریک و تهیه‌کننده “۴۰” کامل شد. در راستای تبلیغ آلبوم “تِیک کِر”، دریک تور جهانی “کلاب پارادایس” را برگزار کرد که با درآمد بیش از ۴۲ میلیون دلار، به موفق‌ترین تور هیپ هاپ سال ۲۰۱۲ تبدیل شد. در این دوره، دریک به بازیگری نیز بازگشت و در انیمیشن “عصر یخبندان: رانش قاره‌ای” به جای شخصیت ایتان صداپیشگی کرد.

دریک: موفقیت‌های ۲۰‌۱۳ تا ۲۰۱۵

دریک، هنرمند برجسته هیپ‌هاپ، در فاصله سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۵ دوران پرباری را پشت سر گذاشت که با انتشار دو پروژه مهم موسیقایی و موفقیت‌های چشمگیر تجاری و هنری همراه بود.

پس از اتمام بخش اروپایی تور “کلاب پارادایس”، دریک کار بر روی سومین آلبوم استودیویی خود را آغاز کرد. او اعلام کرد که “۴۰” همچنان به عنوان تهیه‌کننده اجرایی در کنار او خواهد بود و این آلبوم تحت تأثیر کار جیمی ایکس‌اکس، تهیه‌کننده بریتانیایی، قرار خواهد گرفت. دریک همچنین تأکید کرد که آلبوم جدید از نظر سبک با آلبوم قبلی‌اش، “تیک کِر”، متفاوت خواهد بود و از فضای آمبینت و اشعار عمدتاً ناامیدانه فاصله خواهد گرفت.

در ۱۰ فوریه ۲۰۱۳، پس از دریافت جایزه گرمی برای بهترین آلبوم رپ، دریک رسماً نام سومین آلبوم خود را “هیچ چیز مثل قبل نبود” (Nothing Was the Same) اعلام کرد و همزمان اولین تک‌آهنگ آن را منتشر نمود. دومین تک‌آهنگ از این آلبوم با عنوان “صبر کن، داریم میریم خونه” (Hold On, We’re Going Home) در ماه اوت همان سال منتشر شد و به سرعت در جدول آهنگ‌های داغ آراندبی/هیپ‌هاپ بیلبورد به صدر رسید.

آلبوم “هیچ چیز مثل قبل نبود” در نهایت در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۳ منتشر شد و با استقبال بی‌نظیری روبرو گشت. این آلبوم در هفته اول انتشار خود در ایالات متحده ۶۵۸,۰۰۰ نسخه فروخت و مستقیماً در رتبه یک جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت. موفقیت آن به همین جا ختم نشد و در کانادا، دانمارک، استرالیا و بریتانیا نیز در صدر جدول‌ها نشست. منتقدان موسیقی نیز عموماً نظرات مثبتی درباره این آلبوم داشتند و تغییر سبک و موضوعی آن را ستایش کردند و آن را با آلبوم “۸۰۸s و هارت‌بریک” کانیه وست مقایسه نمودند.

آلبوم “هیچ چیز مثل قبل نبود” که در مجموع بیش از ۱,۷۲۰,۰۰۰ نسخه در ایالات متحده فروخت، با برگزاری تور بزرگ “آیا دوست داری به تور بیایی؟” در اواخر سال ۲۰۱۳ و اوایل سال ۲۰۱۴ بیشتر مورد توجه قرار گرفت. این تور یکی از موفق‌ترین تورهای سال بود و درآمدی بالغ بر ۴۶ میلیون دلار به دست آورد.

در ژانویه ۲۰۱۴، دریک با حضوری موفقیت‌آمیز در برنامه کمدی “پخش زنده شنبه شب” (Saturday Night Live)، به عرصه بازیگری بازگشت. او در این برنامه هم به عنوان میزبان و هم به عنوان مهمان موسیقی حضور داشت و توانایی‌های او در زمینه‌های تطبیق‌پذیری، بازیگری و زمان‌بندی کمدی مورد تحسین منتقدان قرار گرفت. آن‌ها معتقد بودند که این استعدادها باعث شده‌اند که دریک در فضای رقابتی و چالش‌برانگیز این برنامه نیز موفق عمل کند.

اواخر سال ۲۰۱۴، دریک اعلام کرد که کار بر روی چهارمین آلبوم استودیویی خود را آغاز کرده است. اما در اقدامی غیرمنتظره، در ۱۲ فوریه ۲۰۱۵، او آلبومی با عنوان “اگر داری این را می‌خوانی خیلی دیر شده است” (If You’re Reading This It’s Too Late) را بدون هیچ اطلاع قبلی و به صورت ناگهانی در آیتونز منتشر کرد. اگرچه بحث‌هایی در مورد اینکه این اثر یک آلبوم کامل یا صرفاً یک میکس‌تیپ است وجود داشت، اما از نظر تجاری به عنوان چهارمین پروژه رسمی او با لیبل “کش مانی رکوردز” محسوب شد.

شایعاتی وجود داشت که انتشار این پروژه به صورت ناگهانی بخشی از برنامه‌ای بود تا دریک بتواند از این لیبل جدا شود، اما او در نهایت با کش مانی باقی ماند. علیرغم این مسائل، “اگر داری این را می‌خوانی خیلی دیر شده است” با استقبال تجاری خوبی روبرو شد و تا پایان سال ۲۰۱۵ بیش از ۱ میلیون نسخه در ایالات متحده فروخت و موفقیت‌های دریک را در این دوره تثبیت کرد.

دوره ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷

سال ۲۰۱۵ برای دریک با انتشار چهار تک‌آهنگ در ماه ژوئیه آغاز شد: “بک تو بک”، “شارژ آپ”، “هات‌لاین بلینگ” و “رایت هند”. در ادامه، در ۲۰ سپتامبر، او یک میکس‌تیپ مشترک به نام “چه زمانی برای زنده بودن” را با همکاری فیوچر منتشر کرد. جالب توجه است که این پروژه در کمتر از یک هفته در آتلانتا ضبط شد و پس از انتشار، مستقیماً به صدر جدول بیلبورد ۲۰۰ رسید.

این موفقیت باعث شد دریک اولین هنرمند هیپ‌هاپ از سال ۲۰۰۴ باشد که در یک سال میلادی، دو اثر او به رتبه اول جدول بیلبورد ۲۰۰ دست پیدا می‌کنند. “چه زمانی برای زنده بودن” بعدها موفق به کسب گواهینامه ۲× مولتی پلاتینیوم از انجمن صنعت ضبط آمریکا (RIAA) شد که نشان‌دهنده فروش، استریم و فروش آهنگ معادل بیش از ۲ میلیون واحد بود.

در ژانویه ۲۰۱۶، دریک اعلام کرد که آلبوم استودیویی چهارم خود را در بهار همان سال منتشر خواهد کرد. او در اواخر همان ماه، تک‌آهنگ تبلیغاتی “سامر سیکستین” را منتشر کرد که در رتبه شش جدول بیلبورد هات ۱۰۰ آمریکا قرار گرفت. این آهنگ با مقایسه‌هایی که دریک بین خود و هنرمندان باتجربه‌تر انجام داده بود، بحث‌برانگیز شد و نقدهای متفاوتی را در پی داشت؛ برخی آن را “جسورانه” و برخی دیگر “بی‌احترامی” تلقی کردند. عنوان اولیه آلبوم “Views from the 6” بود که بعداً به سادگی به “Views” تغییر یافت.

در ۵ آوریل ۲۰۱۶، دریک تک‌آهنگ‌های اصلی آلبوم، “پاپ استایل” و “وان دنس” را منتشر کرد. “وان دنس” که با الهام از سبک دنس‌هال ساخته شده بود، به موفقیت تجاری چشمگیری دست یافت و اولین تک‌آهنگ شماره یک دریک در کانادا و ایالات متحده به عنوان هنرمند اصلی شد. این آهنگ همچنین در بریتانیا و بسیاری از کشورهای دیگر به صدر جدول‌ها رسید. آلبوم “ویوز” پیش از انتشار رسمی، یک روز زودتر در لندن به نمایش درآمد و در ۲۹ آوریل ابتدا به صورت انحصاری در اپل موزیک و آیتونز و سپس در اواخر همان هفته در سایر پلتفرم‌ها منتشر شد.

موفقیت مالی ویوز

“ویوز” به پرفروش‌ترین آلبوم دریک تا آن زمان تبدیل شد؛ سیزده هفته متوالی در صدر جدول بیلبورد ۲۰۰ باقی ماند و برای هشت هفته نیز به طور همزمان در صدر هر دو جدول بیلبورد هات ۱۰۰ و بیلبورد ۲۰۰ قرار داشت. این آلبوم در آمریکا وضعیت شش‌گانه پلاتینیوم را کسب کرد و در هفته اول انتشار، بیش از ۱ میلیون واحد معادل آلبوم فروخت و بیش از نیم میلیارد استریم کلی داشت. با وجود این موفقیت‌های تجاری بزرگ، نقدهای منتقدان نسبت به “ویوز” متفاوت بود؛ برخی آلبوم را به دلیل طولانی بودن، نداشتن تم منسجم و فقدان چالش هنری مورد انتقاد قرار دادند.

در ۱۴ مه ۲۰۱۶، دریک برای میزبانی و اجرای موسیقی در برنامه “پخش زنده شنبه شب” (Saturday Night Live) بازگشت. او و فیوچر سپس تور مشترک “سامر سیکستین” را برای معرفی میکس‌تیپ و آلبوم‌های انفرادی‌شان اعلام کردند. بخش‌هایی از این تور به دلیل آسیب دیدگی مچ پای دریک به تعویق افتاد، اما با این حال، طبق آمار Pollstar، تور “سامر سیکستین” با کسب درآمد ۸۴.۳ میلیون دلار در ۵۶ تاریخ، پردرآمدترین تور هیپ‌هاپ در تمام دوران شد. در ۲۳ ژوئیه، دریک اعلام کرد که مشغول کار بر روی یک پروژه جدید است که قرار است در اوایل سال ۲۰۱۷ منتشر شود.

در طول جشنواره OVO 2016، کانیه وست همکاری خود با دریک بر روی یک آلبوم مشترک را تأیید کرد. کمی بعد، موزیک ویدیوی آهنگ “چایلدز پلی” از دریک منتشر شد. در ۲۶ سپتامبر، فیلم کوتاه “Please Forgive Me” (لطفا مرا ببخش) که حاوی موسیقی از آلبوم “ویوز” بود و ۲۵ دقیقه زمان داشت، به صورت انحصاری در اپل موزیک منتشر شد. در جوایز BET Hip-Hop 2016، دریک با ۱۰ نامزدی، بیشترین تعداد را به خود اختصاص داد و برنده جوایز “آلبوم سال” و “بهترین موزیک ویدیوی هیپ‌هاپ” شد. در ۱۰ اکتبر، دریک تور دیگری با عنوان “Boy Meets World Tour” را اعلام کرد.

در اوایل سال ۲۰۱۷، دریک در قسمتی از رادیو OVO Sound تأیید کرد که پروژه‌ای با عنوان “مور لایف” منتشر خواهد کرد که آن را “پلی‌لیستی از موسیقی اورجینال” توصیف کرد. پیش از انتشار این پروژه، دریک در پنجاه و نهمین مراسم جوایز گرمی، دومین و سومین گرمی خود را برای “بهترین اجرای رپ/آواز” و “بهترین آهنگ رپ” کسب کرد. “مور لایف” سرانجام در ۱۸ مارس ۲۰۱۷ منتشر شد و با استقبال نسبتاً خوبی از سوی منتقدان روبرو شد.

این پروژه در هفته اول انتشار خود با ۵۰۵,۰۰۰ واحد معادل آلبوم، در صدر جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت و رکورد جدیدی در استریم در ۲۴ ساعت ثبت کرد؛ ۸۹.۹ میلیون استریم در اپل موزیک و ۶۱.۳ میلیون در اسپاتیفای. در ماه مه ۲۰۱۷، دریک رکورد ۱۳ جایزه را در جوایز موسیقی بیلبورد به دست آورد. تا این زمان، دریک برای هشت سال متوالی در جدول هات ۱۰۰ حضور داشت و بیشترین تعداد حضور ثبت شده را در این جدول توسط یک هنرمند انفرادی به نام خود ثبت کرده بود. در نهایت، دریک در ۲۶ ژوئن ۲۰۱۷ میزبان اولین مراسم سالانه جوایز NBA بود و همچنین در مستند “اثر کارتر” ظاهر شد.

۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ پر از موفقیت و بازگشت به تلویزیون

دوره زمانی بین سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ برای دریک، هنرمند سرشناس هیپ‌هاپ، با انتشار آثار موفق و دستاوردهای قابل توجهی در زمینه موسیقی و همچنین بازگشت به دنیای تلویزیون همراه بود.

در ژانویه ۲۰۱۸، دریک با انتشار مینی آلبوم غافلگیرکننده “Scary Hours” که اولین کار انفرادی او پس از آلبوم “More Life” در سال قبل بود، به عرصه موسیقی بازگشت. این آلبوم شامل دو آهنگ به نام‌های “Diplomatic Immunity” و “God’s Plan” بود. آهنگ “God’s Plan” بلافاصله پس از انتشار در صدر جدول Billboard Hot 100 ایالات متحده قرار گرفت و به اولین آهنگ شماره یک دریک به عنوان هنرمند انفرادی تبدیل شد.

این موفقیت با دریافت گواهینامه الماس از RIAA نیز همراه بود و “God’s Plan” اکنون یکی از پرفروش‌ترین تک‌آهنگ‌های دیجیتال تاریخ در ایالات متحده محسوب می‌شود. در ادامه سال ۲۰۱۸، دریک در تک‌آهنگ “Look Alive” از BlocBoy JB حضور یافت که ورود آن به جدول Hot 100، دریک را با ۲۳ آهنگ، به رپری با بیشترین تعداد آهنگ در ده رتبه برتر این جدول تبدیل کرد.

در آوریل ۲۰۱۸، دریک تک‌آهنگ “Nice for What” را به عنوان پیش‌نمایش پنجمین آلبوم استودیویی خود منتشر کرد. این آهنگ به سرعت در صدر جدول Billboard Hot 100 قرار گرفت و جایگزین آهنگ قبلی خود دریک یعنی “God’s Plan” شد. این اتفاق دریک را به اولین هنرمندی تبدیل کرد که یک آهنگ تازه وارد به صدر جدول، جایگزین آهنگ پیشین او در همان جایگاه می‌شود.

دریک سپس عنوان آلبوم جدید خود را “Scorpion” اعلام کرد و تاریخ انتشار آن را ۲۹ ژوئن ۲۰۱۸ تعیین کرد. پیش از انتشار آلبوم، آهنگ “I’m Upset” در مه ۲۰۱۸ به عنوان سومین تک‌آهنگ از آلبوم منتشر شد. آلبوم “Scorpion” با مدت زمان نزدیک به ۹۰ دقیقه، طولانی‌ترین پروژه دریک تا آن زمان بود و با استقبال بی‌نظیری روبرو شد. این آلبوم رکوردهای جهانی یک روزه در اسپاتیفای و اپل موزیک را شکست و در هفته اول انتشار با فروش ۷۴۹ هزار واحد معادل آلبوم، در صدر جدول Billboard 200 قرار گرفت.

موفقیت‌های دریک در سال ۲۰۱۸ با آهنگ “In My Feelings” ادامه یافت که در ژوئیه به ششمین آهنگ شماره یک او در ایالات متحده تبدیل شد و رکورد بیشترین آهنگ شماره یک را در میان رپرها برای او به ارمغان آورد. در همین دوره، او در آلبوم “Astroworld” تراویس اسکات حضور یافت و به صورت ناشناس در آهنگ “Sicko Mode” خواند، که این آهنگ نیز به رتبه اول جدول Billboard Hot 100 رسید.

فاصله گرفتن از موسیقی

دریک در ژوئیه ۲۰۱۸ اعلام کرد که قصد دارد برای مدتی (بین شش ماه تا یک سال) از دنیای موسیقی فاصله بگیرد و به فعالیت در تلویزیون و فیلم‌ها بازگردد. او در این دوره به عنوان تهیه‌کننده اجرایی در سریال‌های تلویزیونی “Euphoria” و “Top Boy” فعالیت کرد. دریک در اوت ۲۰۱۸ تور مشترک خود به نام “Aubrey & the Three Migos Tour” را با گروه Migos آغاز کرد. پیش از این تور، او در همکاری با Bad Bunny آهنگی به نام “Mia” منتشر کرد که در آن بخش‌هایی به زبان اسپانیایی اجرا کرده بود.

در فوریه ۲۰۱۹، دریک برای آهنگ “God’s Plan” در شصت و یکمین دوره جوایز گرمی، چهارمین جایزه گرمی خود را در بخش بهترین آهنگ رپ دریافت کرد. سخنرانی او در این مراسم با جنجال همراه شد؛ در حین سخنرانی که به نظر می‌رسید حاوی انتقاداتی از آکادمی ضبط بود، ناگهان پخش برنامه به تبلیغات رفت. مسئولان آکادمی توضیح دادند که این اقدام به دلیل یک “مکث طبیعی” در سخنرانی دریک بوده و آن‌ها تصور کرده‌اند که سخنرانی او به پایان رسیده است، و اضافه کردند که به او فرصت بازگشت به صحنه را پیشنهاد داده‌اند که او نپذیرفته است.

در ادامه سال ۲۰۱۹، در ۱۴ فوریه به مناسبت دهمین سالگرد انتشار، دریک میکس‌تیپ سوم خود، “So Far Gone”، را برای اولین بار در پلتفرم‌های پخش آنلاین منتشر کرد. در ۱۵ ژوئن، او به مناسبت قهرمانی تیم بسکتبال تورنتو رپترز در لیگ NBA، دو آهنگ جدید به نام‌های “Omertà” و “Money in the Grave” را در EP خود با عنوان “The Best in the World Pack” منتشر کرد.

سرانجام در ۲ اوت ۲۰۱۹، دریک آلبوم گردآوری شده “Care Package” را منتشر کرد. این آلبوم شامل آهنگ‌هایی بود که در گذشته بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ منتشر شده بودند اما به صورت رسمی برای خرید یا پخش تجاری در دسترس نبودند. “Care Package” نیز با موفقیت روبرو شد و در هفته اول انتشار با فروش ۱۰۹ هزار واحد معادل آلبوم، در صدر جدول Billboard 200 قرار گرفت و پایانی موفقیت‌آمیز بر این دوره پربار از فعالیت‌های دریک رقم زد.

انتشار “دارک لین دمو تیپس” و “سرتیفاید لاور بوی”

دوره زمانی بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۱ برای دریک، خواننده و رپر مطرح، با انتشار آثار مهم و دستیابی به موفقیت‌های چشمگیر در جدول‌های موسیقی همراه بود. در اواخر سال ۲۰۱۹، دریک با انتشار آهنگ “جنگ” که از نظر آهنگسازی تحت تأثیر سبک UK drill قرار داشت، توجهات را به خود جلب کرد. در همان زمان، او اعلام کرد که مشغول کار بر روی ششمین آلبوم استودیویی خود است.

در آوریل ۲۰۲۰، دریک آهنگ “توسی اسلاید” را همراه با موزیک ویدیوی مرتبط منتشر کرد. نکته جالب این موزیک ویدیو، نمایش رقصی بود که با همکاری اینفلوئنسر شبکه‌های اجتماعی به نام توسی طراحی شده بود. این آهنگ به سرعت در جایگاه نخست جدول بیلبورد هات ۱۰۰ قرار گرفت و دریک را به اولین هنرمند مرد تاریخ تبدیل کرد که سه آهنگ او مستقیماً در رتبه یک این جدول آغاز به کار کرده‌اند.

در ماه مه همان سال، دریک میکس‌تیپ تجاری “دارک لین دمو تیپس” را منتشر کرد. این میکس‌تیپ شامل ترکیبی از آهنگ‌های جدید و برخی قطعات بود که پیش از این در فضای مجازی لو رفته بودند. اگرچه این اثر نقدهای متفاوتی دریافت کرد، اما توانست در جایگاه دوم جدول بیلبورد ۲۰۰ آمریکا و صدر جدول آلبوم‌های بریتانیا قرار گیرد.

دریک در ابتدا برنامه‌ریزی کرده بود که ششمین آلبوم استودیویی خود با عنوان “سرتیفاید لاور بوی” را در تابستان ۲۰۲۰ منتشر کند. در ماه اوت همان سال، او تک‌آهنگ “بخند حالا، گریه کن بعداً” را با همکاری لیل درک منتشر کرد که قرار بود اولین تک‌آهنگ از آلبوم جدید باشد، اما در نهایت در فهرست نهایی آهنگ‌های آلبوم گنجانده نشد.

این آهنگ در جایگاه دوم جدول هات ۱۰۰ آغاز به کار کرد و نامزد جایزه بهترین آهنگ رپ در شصت و سومین دوره جوایز گرمی شد. در روز تولد ۳۴ سالگی‌اش، دریک اعلام کرد که انتشار “سرتیفاید لاور بوی” به ژانویه ۲۰۲۱ موکول شده است. با این حال، این تاریخ نیز به دلیل مصدومیت جدی زانوی او دوباره به تعویق افتاد.

رکورد در اسپاتیفای

سال ۲۰۲۱ برای دریک با یک رکورد مهم آغاز شد؛ او در ژانویه به اولین هنرمندی تبدیل شد که مجموع استریم‌های آثارش در اسپاتیفای از مرز ۵۰ میلیارد عبور کرد. در ماه مارس، دریک آلبوم چندآهنگه (EP) “اسکری آوورز ۲” را منتشر کرد که شامل سه قطعه بود.

هر سه آهنگ این آلبوم چندآهنگه مستقیماً در سه جایگاه نخست جدول بیلبورد هات ۱۰۰ قرار گرفتند و دریک با این موفقیت، رکورد دیگری را به نام خود ثبت کرد: اولین هنرمندی که سه آهنگش به طور همزمان در سه رتبه برتر این جدول آغاز به کار می‌کنند. در همان سال، در جوایز موسیقی بیلبورد ۲۰۲۱، دریک به عنوان “هنرمند دهه” معرفی شد که نشان‌دهنده تأثیرگذاری طولانی‌مدت او در صنعت موسیقی بود.

آلبوم “سرتیفاید لاور بوی” بالاخره در تاریخ ۳ سپتامبر ۲۰۲۱ منتشر شد و به دهمین آلبوم شماره یک دریک در جدول بیلبورد ۲۰۰ آمریکا تبدیل شد. انتشار این آلبوم یک رکورد بی‌سابقه دیگر را نیز رقم زد؛ هر آهنگ از این آلبوم در جدول بیلبورد هات ۱۰۰ قرار گرفت و این اولین بار بود که یک آلبوم توانست ۹ آهنگ خود را در ۱۰ رتبه برتر این جدول جای دهد.

آهنگ “وی تو سکسی” از همین آلبوم، نهمین تک‌آهنگ شماره یک دریک شد. “سرتیفاید لاور بوی” در شصت و چهارمین دوره جوایز گرمی نامزد جایزه بهترین آلبوم رپ و آهنگ “وی تو سکسی” نامزد جایزه بهترین اجرای رپ شد.

با وجود این موفقیت‌ها، در دسامبر ۲۰۲۱، دریک آثار خود را از بررسی برای جوایز گرمی خارج کرد؛ اقدامی که بسیاری از رسانه‌ها آن را به رابطه پر چالش او با آکادمی ضبط مرتبط دانستند. در پایان سال ۲۰۲۱، دریک با ۸.۶ میلیارد استریم بر حسب تقاضا، پر استریم‌ترین هنرمند کلی در ایالات متحده شد؛ به این معنی که از هر ۱۳۱ استریم در این کشور، یکی مربوط به آهنگ‌های دریک بود و این دوره را به یکی از موفق‌ترین فصول کاری او تبدیل کرد.

فعالیت‌های دریک در سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۴

سال‌های ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۴ برای دریک، رپر کانادایی، دورانی پر از فعالیت، موفقیت‌های تجاری چشمگیر و همچنین درگیری‌های موسیقیایی قابل توجه بود. در این دوره، او چندین پروژه موسیقی منتشر کرد و رکوردهای جدیدی را در چارت‌های موسیقی به ثبت رساند.

در اوایل سال ۲۰۲۲، دریک جایگاه خود را به عنوان یکی از پردرآمدترین چهره‌های هیپ هاپ تثبیت کرد و با درآمد تخمینی ۵۰ میلیون دلار در سال ۲۰۲۱، در رتبه چهارم فهرست فوربس قرار گرفت. جذابیت موسیقی او تا حدی بود که در سال ۲۰۲۱، تعداد استریم‌های آثار او از مجموع استریم‌های تمام آهنگ‌های منتشر شده پیش از سال ۱۹۸۰ فراتر رفت. در این دوره، دریک به عنوان هنرمند مهمان در آلبوم Future حضور یافت و با آهنگ “Wait for U” توانست دهمین آهنگ شماره یک خود را در چارت بیلبورد هات ۱۰۰ به دست آورد و به باشگاه نخبگانی از هنرمندان با ۱۰ آهنگ شماره یک پیوست.

اهمیت تجاری دریک با امضای قرارداد چند وجهی با یونیورسال موزیک گروپ در ماه مه ۲۰۲۲ به اوج خود رسید؛ قراردادی که با ارزشی بالغ بر ۴۰۰ میلیون دلار، به عنوان یکی از بزرگترین قراردادهای ضبط در تاریخ صنعت موسیقی شناخته می‌شود. اندکی پس از آن، در ژوئن ۲۰۲۲، دریک هفتمین آلبوم استودیویی خود با نام “Honestly, Nevermind” را به طور غیرمنتظره‌ای منتشر کرد.

این آلبوم با فروش قابل توجه در هفته اول، یازدهمین آلبوم شماره یک او در ایالات متحده شد و او را در کنار بزرگان موسیقی مانند بیتلز، جی-زی، بروس اسپرینگستین و باربرا استرایسند به عنوان یکی از معدود هنرمندانی با بیش از ۱۰ آلبوم در صدر چارت قرار داد. تک‌آهنگ “Jimmy Cooks” از همین آلبوم نیز یازدهمین آهنگ شماره یک او در ایالات متحده شد.

در ادامه موفقیت‌های چارت، دریک در جولای ۲۰۲۲ رکورد جدیدی را به نام خود ثبت کرد؛ با ورود آهنگ “Staying Alive” به جمع پنج آهنگ برتر بیلبورد هات ۱۰۰، این سی‌اُمین آهنگ او بود که به این موفقیت دست می‌یافت و رکورد ۵۵ ساله بیتلز را در این زمینه شکست. با این حال، دریک برای دومین سال متوالی تصمیم گرفت آثار خود را برای بررسی جوایز گرمی ارسال نکند.

همکاری با ۲۱ سویج

در اواخر سال ۲۰۲۲، دریک با همکاری ۲۱ سویج، آلبوم مشترک “Her Loss” را منتشر کرد. این آلبوم نیز با استقبال گسترده‌ای روبرو شد و در صدر چارت بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت. هشت آهنگ از این آلبوم به طور همزمان در جمع ده آهنگ برتر بیلبورد هات ۱۰۰ جای گرفتند و دریک رکورد خود را برای بیشترین حضور در جمع ده آهنگ برتر (۶۷ آهنگ) افزایش داد. با وجود عدم تمایل به شرکت در رقابت گرمی با آثار اصلی خود، دریک در نوامبر ۲۰۲۲ برای نگارش یکی از آهنگ‌های آلبوم “Renaissance” بیانسه، نامزد چهار جایزه گرمی ۲۰۲۳ شد. در فوریه ۲۰۲۳، پلتفرم اسپاتیفای اعلام کرد که دریک پرشنونده‌ترین هنرمند در تاریخ این سرویس است.

سال ۲۰۲۳ با انتشار کتاب شعر “Titles Ruin Everything” و اعلام خبر هشتمین آلبوم استودیویی دریک با عنوان “For All the Dogs” آغاز شد. تک‌آهنگ اصلی این آلبوم با نام “Slime You Out” با همکاری SZA منتشر شد و به سرعت در صدر چارت بیلبورد هات ۱۰۰ قرار گرفت. آلبوم “For All the Dogs” نیز پس از انتشار در سپتامبر ۲۰۲۳، در صدر چارت بیلبورد ۲۰۰ دبیو کرد. هفت آهنگ از این آلبوم نیز وارد جمع ده آهنگ برتر بیلبورد هات ۱۰۰ شدند و آهنگ “First Person Shooter” با همکاری جی. کول در صدر چارت قرار گرفت و دریک را با مایکل جکسون در تعداد آهنگ‌های شماره یک توسط یک هنرمند مرد تک‌نفره برابر کرد. در مارس ۲۰۲۴، دریک با همکاری ۴Batz، هنرمند جدید OVO Sound، ریمیکسی از آهنگ “Act II: Date @ 8” منتشر کرد.

نیمه اول سال ۲۰۲۴ شاهد یکی از بزرگترین درگیری‌های موسیقیایی سال‌های اخیر بود که بین دریک و کندریک لامار شکل گرفت. این درگیری پس از اهانت لامار به دریک در آهنگ “Like That” آغاز شد و با انتشار متقابل آهنگ‌های دیس از سوی هر دو طرف و همچنین هنرمندان دیگری مانند فیوچر، ASAP Rocky و The Weeknd شدت گرفت. دریک با انتشار آهنگ‌هایی مانند “Push Ups” و “Taylor Made Freestyle” به اتهامات پاسخ داد، در حالی که لامار با آهنگ‌های “Euphoria”، “6:16 in LA”، “Meet the Grahams” و “Not Like Us” جواب داد. دریک نیز با آهنگ “Family Matters” و “The Heart Part 6” به این مبادله موسیقیایی ادامه داد.

در ادامه فعالیت‌های موسیقیایی، دریک در ژوئن ۲۰۲۴ در ریمیکسی از آهنگ کنایه‌آمیز “Wah Gwan Delilah” حضور یافت. در اوت ۲۰۲۴، او به طور غیرمنتظره در تور PartyNextDoor ظاهر شد و از یک آلبوم مشترک آتی با این هنرمند خبر داد. در همین ماه، دریک سه آهنگ جدید با همکاری ۲۱ سویج، یانگ ثاگ و لاتو را به عنوان بخشی از ششمین EP خود با نام “100 Gigs” منتشر کرد.

دریک: از سال ۲۰۲۵ تا به امروز

سال ۲۰۲۵ برای دریک با اتفاقات قابل توجهی در عرصه موسیقی و فراتر از آن آغاز شد. در سوم ژانویه، فری‌استایل او با عنوان “فایتینگ آیریش” توسط تهیه‌کننده کاندکتور ویلیامز منتشر شد، هرچند که به سرعت از یوتیوب حذف گشت. برخی معتقد بودند که این آهنگ حاوی کنایه‌هایی به ستاره بسکتبال، لبرون جیمز، است و حتی عنوان آن را اشاره‌ای به نماد دبیرستان جیمز تعبیر کردند.

نقطه عطف مهم در ماه فوریه رخ داد. در سوم فوریه ۲۰۲۵، دریک از انتشار آلبوم مشترک خود با پارتی‌نکست‌دور با عنوان “چند آهنگ جذاب برای تو” خبر داد. این آلبوم دقیقاً در روز ولنتاین، ۱۴ فوریه، منتشر شد و بلافاصله با موفقیت چشمگیری روبرو گشت. آلبوم “چند آهنگ جذاب برای تو” مستقیماً در صدر جدول بیلبورد ۲۰۰ قرار گرفت و جای آلبوم “GNX” از کندریک لامار را گرفت. این موفقیت، دریک را در کنار جی-زی و تیلور سوئیفت به یکی از هنرمندان انفرادی با بیشترین آلبوم‌های شماره یک در تاریخ جدول بیلبورد تبدیل کرد و رکورد مشترکی را به ثبت رساند.

علاوه بر موفقیت در جدول‌ها، دریک در عرصه اجراهای زنده نیز رکوردی تازه ثبت کرد. در شانزدهم فوریه ۲۰۲۵، اعلام شد که دریک به عنوان اولین هنرمند در تاریخ جشنواره وایرلس ۲۰۲۵، در هر سه روز این رویداد به عنوان هنرمند اصلی (هدلاینر) به روی صحنه خواهد رفت. این خبر با استقبال بی‌نظیر طرفداران همراه شد و دریک به سریع‌ترین هنرمند در تاریخ جشنواره تبدیل شد که موفق به فروش تمامی بلیط‌ها گردید؛ بلیط‌ها تنها در عرض چند دقیقه فروخته شدند.

فعالیت‌های دریک تنها به دنیای موسیقی محدود نماند. او به عنوان میزبان شهر تورنتو برای مسابقات جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ انتخاب شد و قرار است در طول برگزاری این مسابقات، اجراهای موسیقی نیز داشته باشد. این نقش، جایگاه او را نه تنها در موسیقی، بلکه در رویدادهای ورزشی مهم جهانی نیز تثبیت می‌کند.

تصویر عمومی و جایگاه دریک در فرهنگ عامه

دریک، رپر و هنرمند برجسته، به دلیل سبک شعری خود که غالباً به روابط عاطفی می‌پردازد، تأثیر قابل توجهی بر فرهنگ عامه، به ویژه در رسانه‌های اجتماعی گذاشته است. اشعار او به طور گسترده‌ای در قالب کپشن عکس‌ها برای بیان احساسات یا موقعیت‌های شخصی مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، این محتوا با واکنش‌های دوگانه‌ای روبرو شده است؛ در حالی که برخی آن را همدلانه می‌یابند، عده‌ای دیگر، به ویژه در میان منتقدان هیپ‌هاپ سنتی، این رویکرد را نشانه‌ای از حساسیت بیش از حد و عدم اصالت تلقی می‌کنند که در تضاد با روحیه معمول این سبک موسیقی است.

تصویر عمومی دریک اغلب با سبک زندگی مجلل و پر زرق و برق او، از جمله برگزاری مهمانی‌های تولد باشکوه با تم‌های خاص، گره خورده است. او این تصویر را از ابتدای کار خود با اجاره خودروهای لوکس مانند رولز-رویس فانتوم تقویت می‌کرد، خودرویی که در نهایت در سال ۲۰۲۱ به او هدیه داده شد. او همچنین شهرت قابل توجهی به عنوان یک بازیکن پوکر موفق به دست آورده است. طبق گزارش‌ها، بین دسامبر ۲۰۲۱ تا فوریه ۲۰۲۲، دریک بیش از ۱ میلیارد دلار در بازی ها هزینه کرده و بردهایی از ۳۵۴,۰۰۰ دلار تا ۷ میلیون دلار داشته است. هرچند برخی از انواع بازی ها که او ترویج می‌کند، مانند رولت، از نظر آماری سودآور نیستند.

دریک نقش مهمی در رایج کردن برخی اصطلاحات در فرهنگ عامه داشته است. مائورا جودکیس، ویراستار واشنگتن پست، رواج عبارت “YOLO” (مخفف You Only Live Once به معنی فقط یک بار زندگی می‌کنی) در ایالات متحده را به تک‌آهنگ “The Motto” او نسبت می‌دهد. دریک همچنین در سال ۲۰۱۵ با استفاده از اصطلاح “The Six” برای اشاره به شهر زادگاهش تورنتو، این عبارت را به یک شناسه مهم برای این شهر تبدیل کرد. به پاس ارتباط او با شهر هیوستون، روز ۱۰ ژوئن در این شهر “روز دریک” نامگذاری شده است.

دریک در سال ۲۰۱۶، پس از سال‌ها درخواست دانشجویان دانشگاه دریک از طریق کمپین‌های رسانه‌های اجتماعی، به این دانشگاه سر زد و با دانشجویان دیدار کرد. خانه مجلل او در تورنتو نیز توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرده و طبق گزارشی در سال ۲۰۲۱، با بیش از یک میلیون جستجوی سالانه، یکی از پرجستجوترین خانه‌ها در گوگل بوده است. ویژگی‌های خاص این خانه، از جمله زمین بسکتبال داخلی با ابعاد استاندارد NBA و توالت‌های پیشرفته، به طور گسترده‌ای در رسانه‌ها پوشش داده شده‌اند.

موزیک ویدیوی آهنگ “Hotline Bling” دریک به دلیل حرکات دنس خاص و غیرمعمول او به سرعت در فضای مجازی منتشر و به یک پدیده تبدیل شد. این ویدیو مورد بحث و نظر فراوان قرار گرفت، ریمیکس‌ها و میم‌های متعددی از آن ساخته شد و با افزایش بازدید در یوتیوب، تقلیدهای طنزآمیز بسیاری نیز از آن پدید آمد. دریک همچنین به خاطر انتخاب لباس‌های گران‌قیمت و پر از تبلیغات محصول در موزیک ویدیوهایش، به ویژه در “Hotline Bling”، مورد انتقاد قرار گرفته است. در این ویدیو، او کاپشن ۱۵۰۰ دلاری مونکلر، یقه اسکی ۴۰۰ دلاری Acne Studios و بوت‌های لیمیتد ادیشن تیمبرلند پوشیده بود. با این حال، مجله GQ او را به عنوان یکی از “شیک‌ترین مردان زنده” معرفی کرده است.

در زمان تبلیغات برای آلبوم “Certified Lover Boy”، دریک مدل موی “قلبی” را معرفی کرد که به سرعت محبوب شد و مورد تقلید گسترده قرار گرفت. آنیش پاتل در مجله GQ اشاره کرده که دریک به طور مداوم سبک‌ها و مضامینی را که معمولاً با هیپ‌هاپ مرتبط نیستند، مانند پوشیدن لباس‌های سبک “gorpcore” در موزیک ویدیوی آهنگ “Sticky”، در کارهای خود به کار می‌گیرد. از سال ۲۰۱۶، پدیده‌ای به نام “نفرین دریک” در فضای مجازی مطرح شده است؛ یک میم اینترنتی که بر اساس این ایده شکل گرفته که هرگاه دریک از یک تیم ورزشی یا شخص خاصی حمایت کند، آن تیم یا شخص، اغلب برخلاف انتظار، بازنده می‌شود.

دریک در مسائل اجتماعی و سیاسی نیز موضع‌گیری‌هایی داشته است. در سال ۲۰۱۶، او پس از حادثه تیراندازی به آلتون استرلینگ، نامه‌ای سرگشاده منتشر کرد و در آن نگرانی خود را نسبت به امنیت اقلیت‌های قومی در برابر خشونت پلیس در ایالات متحده ابراز کرد.

در سال ۲۰۲۱، او به گروهی از موسیقی‌دانان کانادایی پیوست تا با انجمن ترانه‌سرایان کانادا برای لابی کردن نخست‌وزیر جاستین ترودو همکاری کنند و خواستار اصلاح قانون حق نشر کشور شوند تا هنرمندان و خانواده‌هایشان بتوانند مالکیت آثار خود را در طول عمرشان باز پس بگیرند. او همچنین برای تأسیس یک تیم بسکتبال زنان (WNBA) در تورنتو کمپین برگزار کرد و در دسامبر ۲۰۲۱، در کنسرت خیریه‌ای به همراه کانیه وست در لس آنجلس اجرا کرد تا برای آزادی لری هوور درخواست عفو کند، اگرچه اجرای انفرادی او بعدها از بازپخش این رویداد در Prime Video حذف شد.

تأثیرگذاری دریک در دنیای موسیقی

دریک به عنوان یک چهره برجسته در فرهنگ پاپ، به طور گسترده‌ای به عنوان یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان در سبک هیپ‌هاپ شناخته می‌شود. یکی از مهم‌ترین تأثیرات او، استفاده از خواندن بر روی بیت‌های هیپ‌هاپ است که به یکی از ویژگی‌های اصلی موسیقی رپ مدرن تبدیل شده است. او همچنین نقش کلیدی در معرفی و محبوبیت “صدای تورنتو” به صنعت موسیقی جهان ایفا کرده و به همراه هنرمندانی چون جاستین بیبر و ویکند، رهبری “تهاجم کانادایی” به چارت‌های موسیقی آمریکا را بر عهده داشته است، که اشاره‌ای به “تهاجم بریتانیایی” دهه ۱۹۶۰ دارد.

میزان محبوبیت دریک را می‌توان در آمارهای مختلف مشاهده کرد؛ به عنوان مثال، در سال ۲۰۲۲، برنامه تشخیص موسیقی شزم اعلام کرد که دریک پرجستجوترین هنرمند در بین کاربران آن‌ها بوده است. موسیقی‌هایی که نام دریک در آن‌ها به چشم می‌خورد، در مجموع ۳۵۰ میلیون بار در این برنامه شناسایی شده‌اند و تنها تک‌آهنگ موفق او “One Dance” در سال ۲۰۱۶، ۱۷ میلیون بار توسط کاربران شزم جستجو و شناسایی شده است. نشریات معتبری چون گاردین و رولینگ استون در سال ۲۰۱۸، دریک را به ترتیب “ستاره پاپ قطعی نسل خود” و “شاید بزرگترین ستاره پاپ مرد پس از جاستین تیمبرلاک در هزاره جدید” نامیدند.

نشریه اینسایدر با معرفی دریک به عنوان “هنرمند دهه” (دهه ۲۰۱۰)، به نقش او در وارد کردن خوانندگی به جریان اصلی هیپ‌هاپ پرداخت. این نشریه اشاره کرد که در اواخر دهه ۲۰۰۰ و در اوج استفاده از تکنولوژی اتو-تیون در هیپ‌هاپ، تقریباً هیچ هنرمندی وجود نداشت که هم یک رپر توانمند باشد و هم یک خواننده قوی که بتواند وکال‌های پاپ/آراندبی روان و دلنشین ارائه دهد که مستقل از آهنگ‌های هیپ‌هاپ او نیز شنیدنی باشند. الیاس لایت از رولینگ استون در سال ۲۰۲۰، با بررسی آلبوم “Take Care” دریک، به نکته جالبی اشاره کرد: “حالا تقریباً هر خواننده‌ای رپ می‌خواند و تقریباً هر رپری هم می‌خواند.” او معتقد است که بسیاری از هنرمندان الگوی این آلبوم را وام گرفته یا کپی کرده‌اند، تا جایی که جسارت و نوآوری اثر اصلی به راحتی فراموش می‌شود.

آرون ویلیامز از Uproxx نیز به تأثیرگذاری دریک در روندهای مدرن موسیقی اشاره کرده است. او معتقد است که دریک به همراه کید کادی، پدیده “رپرهای پسر غمگین” را راه‌اندازی کرده و با همکاری هنرمندانی مانند اسکیپتا، پارتی‌نکست‌دور و ریحانا، به احیای علاقه به سبک‌های گریم بریتانیایی و دنس‌هال کارائیب در ایالات متحده کمک کرده است. رادیو بی‌بی‌سی 1Xtra نیز استدلال می‌کند که حمایت دریک از هنرمندان بریتانیایی، به سوق دادن صحنه هیپ‌هاپ این کشور به بازارهای بین‌المللی گسترده‌تر کمک کرده است، درست همانند تأثیری که او بر صحنه موسیقی تورنتو داشت. طبق گزارش CBS Music در سال ۲۰۱۹، دریک الهام‌بخش “موج بعدی” هنرمندانی است که از زادگاه او ظهور می‌کنند.

لوکاس شاو از بلومبرگ به تأثیر محبوبیت دریک بر روش‌های تبلیغ موسیقی اشاره کرده است. او آلبوم “Certified Lover Boy” دریک را نمونه‌ای از موفقیت تجاری بزرگ می‌داند که با وجود استفاده نسبتاً کم از تکنیک‌های بازاریابی سنتی به دست آمده است. شاو معتقد است که “طرفداران موسیقی دریک را به شکلی متفاوت با دیگران مصرف می‌کنند.” او همچنین مصرف این آلبوم را از نظر اینکه هر آهنگ به جای یک یا چند تک‌آهنگ غالب، استریم‌های نسبتاً یکسانی داشته، نوآورانه دانسته است.

جاستین چریتی از The Ringer به امضای دریک در ارائه اجراهای کمی “بی‌حال” در آهنگ‌ها اشاره می‌کند که برای ایجاد حس “طبیعی و خودجوش” طراحی شده است و این سبک به “نقطه مرجع واضحی برای خوانندگان مرد آراندبی بعدی” تبدیل شده است. چریتی در ادامه می‌نویسد که موفقیت دریک در ژانر آراندبی “آنقدر کامل و جامع است که تقریباً غیرممکن است برخی از آثار قدیمی آراندبی را بدون شنیدن تأثیر دریک در آن‌ها شنید.”

دستاوردها و رکوردهای دریک در صنعت موسیقی

دریک، خواننده و رپر کانادایی، یکی از موفق‌ترین و تأثیرگذارترین هنرمندان در تاریخ موسیقی معاصر، به ویژه در ژانرهای هیپ‌هاپ و آراندبی است. دستاوردها و رکوردهای او در زمینه‌های مختلف گواه این مدعاست.

گواهینامه‌ها و استریمینگ:

دریک با جابجایی ۱۴۲ میلیون واحد بر اساس مجموع فروش و استریم‌های درخواستی، پرگواهینامه‌ترین هنرمند تک‌آهنگ دیجیتال در تمام دوران در ایالات متحده محسوب می‌شود. تک‌آهنگ‌های “God’s Plan” با ۱۵ گواهینامه پلاتین و آهنگ‌های “Hotline Bling” و “One Dance” که هر دو گواهینامه الماس دریافت کرده‌اند، از موفق‌ترین آثار او در این زمینه هستند. دریک همچنین عنوان پرطرفدارترین هنرمند در اسپاتیفای در دهه ۲۰۱۰ را به خود اختصاص داده است.

رکوردهای جدول بیلبورد هات ۱۰۰:

دریک رکوردهای بی‌شماری را در جدول معتبر بیلبورد هات ۱۰۰ به نام خود ثبت کرده است:

بیشترین تعداد آهنگ‌هایی که وارد جدول شده‌اند (۳۵۸ آهنگ).

بیشترین تعداد آهنگ در میان ۱۰ آهنگ برتر جدول (۸۰ آهنگ).

بیشترین تعداد ورود مستقیم به ۱۰ آهنگ برتر (۶۴ آهنگ).

بیشترین تعداد تک‌آهنگ در ۱۰ آهنگ برتر در یک سال تقویمی (۱۳ آهنگ).

بیشترین تعداد هفته‌های تجمعی حضور در ۱۰ آهنگ برتر (۳۸۷ هفته).

بیشترین تعداد آهنگ‌هایی که به رتبه دوم جدول رسیده‌اند (۱۰ آهنگ، یا ۱۱ آهنگ با احتساب حضورش در آهنگ “BedRock” گروه یانگ مانی).

بیشترین تعداد هفته‌های متوالی حضور در جدول (۴۳۱ هفته). او همچنین با ۱۳ آهنگ شماره یک (۱۴ آهنگ با احتساب حضور بدون ذکر نامش در “Sicko Mode”)، رکورددار بیشترین تعداد آهنگ شماره یک در میان رپرها است. در سال ۲۰۲۱، دریک پس از بیتلز در سال ۱۹۶۴، تنها هنرمندی شد که موفق شد هر پنج جایگاه برتر جدول هات ۱۰۰ را در یک هفته به خود اختصاص دهد.

علاوه بر این، او در جدول‌های تخصصی Hot Rap Songs (۲۳ آهنگ) و Hot R&B/Hip-Hop Songs (۲۳ آهنگ) و Hot R&B/Hip-Hop Airplay نیز رکورددار بیشترین تعداد آهنگ شماره یک است. دریک همچنین تنها هنرمندی است که دو آلبومش هر کدام برای ۴۰۰ هفته در جدول بیلبورد ۲۰۰ حضور داشته‌اند.

جوایز و افتخارات

تا سال ۲۰۲۱، دریک از مجموع ۴۷ نامزدی، موفق به کسب چهار جایزه گرمی شده است. او همچنین با دریافت ۲۹ جایزه موسیقی بیلبورد، رکورددار بیشترین تعداد دریافت این جایزه است. در سال ۲۰۱۷، با کسب ۱۳ جایزه از ۲۲ نامزدی در یک شب، رکورد ادل را در این زمینه شکست. در جوایز موسیقی بیلبورد ۲۰۲۱، او به عنوان “هنرمند دهه” معرفی شد. ارنست بیکر، سردبیر بیلبورد، در توصیف تأثیر او اظهار داشت که دریک در سال ۲۰۱۴ “موفق شد بر هیپ‌هاپ حکمرانی کند” و “بهترین رپر سال ۲۰۱۴ برای اثبات سلطه خود نیازی به آلبوم جدید یا تک‌آهنگ موفق نداشت.”

از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷، دریک همواره در میان پنج هنرمند برتر جدول پایان سال بیلبورد قرار داشت و در سال ۲۰۱۸ در صدر این جدول ایستاد. او توسط فدراسیون بین‌المللی صنعت فونوگرافی (IFPI) در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ به عنوان “هنرمند ضبط جهانی سال” نامگذاری شد.

نشریات معتبر موسیقی نیز به تمجید از آثار دریک پرداخته‌اند. پیچفورک آلبوم “Nothing Was the Same” را در رتبه چهل و یکم بهترین آلبوم‌های دهه ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۴ قرار داد و دریک را در رتبه پنجم فهرست ۱۰ هنرمند برتر موسیقی از سال ۲۰۱۰ به بعد معرفی کرد. آلبوم “Take Care” نیز در رتبه ۹۵ فهرست ۵۰۰ آلبوم برتر تمام دوران (۲۰۲۰) مجله رولینگ استون جای گرفت. مجله Complex در لیست “بهترین رپر زنده هر سال از سال ۱۹۷۹” خود، دریک را در سال‌های ۲۰۱۱، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۵ به عنوان بهترین رپر سال انتخاب کرده است.

دریک: نگاهی به مسائل حقوقی و اختلافات

کارنامه حرفه‌ای موفق دریک در دنیای موسیقی بدون چالش‌های حقوقی و درگیری‌های شخصی نبوده است. این هنرمند کانادایی در طول سال‌ها با پرونده‌های قضایی متعددی روبرو شده و درگیر اختلافات پر سر و صدایی با دیگر چهره‌های صنعت موسیقی بوده است.

پرونده‌های حقوقی

یکی از اولین چالش‌های حقوقی دریک به سال ۲۰۱۲ بازمی‌گردد، زمانی که خواننده اریکا لی ادعا کرد صدای او بدون اجازه در آهنگ “Marvins Room” استفاده شده است. لی خواستار حق ترانه‌سرایی و حق امتیاز برای این آهنگ شد، اگرچه تیم حقوقی دریک این ادعا را رد کرد. با این حال، این اختلاف در نهایت در فوریه ۲۰۱۳ با توافق خارج از دادگاه بین طرفین حل و فصل شد. در همان سال، رفتار دریک در یک باشگاه شبانه در اوکلاهاما سیتی، به دلیل استفاده از مواد مخدر، منجر به تعطیلی آن مکان شد.

در سال ۲۰۱۴، دریک با شکایت دیگری مواجه شد. ورثه موسیقی‌دان جاز جیمی اسمیت، به دلیل نمونه‌برداری بدون اجازه از آهنگ “Jimmy Smith Rap” متعلق به سال ۱۹۸۲ در بخش مقدمه آهنگ “Pound Cake / Paris Morton Music 2″، از او ۳۰۰٬۰۰۰ دلار خسارت خواستند. آن‌ها مدعی بودند که اسمیت با توجه به عدم علاقه‌اش به هیپ‌هاپ، هرگز اجازه چنین کاری را نمی‌داد. اما دریک در سال ۲۰۱۷ در این پرونده پیروز شد؛ قاضی فدرال ویلیام پالی حکم داد که استفاده دریک از این نمونه به گونه‌ای بوده که محتوا را دگرگون کرده و بنابراین نقض حق تکثیر محسوب نمی‌شود.

دریک همچنین در سال ۲۰۱۴ توسط رپر رپین ۴-تی مورد شکایت قرار گرفت. رپین ۴-تی ادعا کرد که دریک هنگام همکاری با وای‌جی در آهنگ “Who Do You Love?” از اشعار او سوءاستفاده کرده و خواستار ۱۰۰٬۰۰۰ دلار غرامت برای بدرفتاری و سرقت هنری شد. دریک بعداً در همان سال این مبلغ را به رپر پرداخت کرد و موضوع خاتمه یافت.

در سال‌های اخیر نیز دریک با پرونده‌هایی روبرو بوده است. در دسامبر ۲۰۲۱، او از یک جواهرساز و شرکتش به دلیل استفاده نادرست از تصویرش در تبلیغات شکایت کرد. در دسامبر ۲۰۲۲، شکایتی که توسط رپر آنجلو اسکای‌واکر علیه دریک مطرح شده بود و او را به سرقت آهنگ برای ساخت “Way 2 Sexy” متهم می‌کرد، به دلیل “سوءرفتار مکرر” اسکای‌واکر در دادگاه رد شد.

یکی دیگر از پرونده‌های حقوقی جنجالی دریک مربوط به سال ۲۰۱۷ بود که در آن تهیه‌کننده دیتیل ادعا کرد در سال ۲۰۱۴ توسط محافظ دریک مورد حمله قرار گرفته و فک او شکسته است. این درگیری ادعا می‌شود بر سر اختلافات مالی و موسیقایی بوده است. دیتیل خواستار غرامت برای هزینه‌های پزشکی و رنج‌های وارده شد، اما این پرونده در سال ۲۰۱۸ به دلیل عدم حضور دیتیل در جلسه دادگاه رد شد و قاضی حکم داد که محافظ دریک صرفاً در دفاع از خود عمل کرده است.

در ژانویه ۲۰۱۹، دریک به همراه اودل بکهام جونیور و یونس بندجیما به دلیل یک درگیری در خارج از یک باشگاه شبانه در لس آنجلس در سال ۲۰۱۸ مورد شکایت قرار گرفتند. فرد شاکی ادعا کرد که در این حادثه دچار آسیب‌های جدی از جمله آسیب مغزی شده است. این پرونده در نهایت خارج از دادگاه حل و فصل شد. در همان سال، دریک مبلغ ۳۵۰٬۰۰۰ دلار به زنی پرداخت کرد که او را به آزار جنسی متهم کرده بود، هرچند دریک این اتهامات را رد کرد.

در اکتبر ۲۰۲۱، دریک و کریس براون به دلیل نقض حق تکثیر در آهنگ “No Guidance” مورد شکایت قرار گرفتند، اما دریک در آوریل ۲۰۲۲ از این شکایت کنار گذاشته شد. دریک با شکایت دیگری در زمینه حق تکثیر نیز روبرو شد که به نقض حق در آهنگ‌های “In My Feelings” و “Nice for What” اشاره داشت. در نوامبر همان سال، او به همراه تراویس اسکات در پرونده‌ای مربوط به تحریک به خشونت در جشنواره آستروورلد متهم شد، که دریک بیانیه‌ای در این خصوص منتشر کرد.

در ۱۴ ژوئیه ۲۰۲۲، دریک در استکهلم سوئد بازداشت شد، که گفته می‌شود مربوط به کشف مواد مخدر در یک باشگاه شبانه بود. در نوامبر همان سال، دریک و ۲۱ سویج توسط ناشر مجله Vogue به دلیل استفاده بدون اجازه از نام این مجله برای تبلیغ آلبوم مشترکشان “Her Loss” مورد شکایت قرار گرفتند. آن‌ها در نهایت با ناشر Vogue به توافق رسیدند.

در اوایل سال ۲۰۲۳، دریک در ارتباط با پرونده قتل XXXTentacion، خواننده‌ای که در سال ۲۰۱۸ به قتل رسید، احضار شد. تیم دفاعی یکی از متهمان، دریک را به عنوان شاهد احتمالی معرفی کرد، که ظاهراً مربوط به اختلاف بین دریک و XXXTentacion بود. با وجود احضار، دریک در تاریخ‌های مقرر در دادگاه حاضر نشد و وکیل او استدلال کرد که احضاریه به درستی ابلاغ نشده است. در نهایت، ادای شهادت دریک در این پرونده منتفی شد.

جدیدترین چالش حقوقی دریک مربوط به نوامبر ۲۰۲۴ است که او دادخواستی علیه Universal Music Group و اسپاتیفای ارائه کرد و آن‌ها را به توطئه برای افزایش مصنوعی استریم‌های آهنگ دیس “Not Like Us” در جریان اختلافش با کندریک لامار متهم کرد. اگرچه این دادخواست ابتدا پس گرفته شد، دریک سپس شکایتی مبنی بر افترا علیه UMG ثبت کرد. این پرونده در حال بررسی است و تاکنون منجر به دسترسی تیم حقوقی دریک به اطلاعاتی از قراردادهای UMG و کندریک لامار شده است. دریک در آوریل ۲۰۲۵ با افزودن ادعای افترا مربوط به اجرای کندریک لامار در سوپربول، شکایت خود را گسترش داد.

اختلافات و درگیری‌ها

دریک در طول سال‌ها با چندین چهره مشهور صنعت موسیقی وارد اختلافات و درگیری‌های عمومی شده است.

یکی از اولین درگیری‌های فیزیکی دریک در ژوئن ۲۰۱۲ با کریس براون بود. این حادثه در یک باشگاه شبانه در نیویورک رخ داد و گزارش شده است که دریک و تیمش بطری‌های شیشه‌ای به سمت براون پرتاب کرده‌اند. کریس براون پس از این حادثه در توییتر و موسیقی خود به دریک انتقاد کرد، اما این دو در سال ۲۰۱۴ با حضور در یک بخش کمدی در جوایز ESPY به اختلافشان پایان دادند و بعدها در سال ۲۰۱۹ در آهنگ “No Guidance” با هم همکاری کردند.

اختلاف دریک و کندریک لامار یکی از پر سر و صداترین درگیری‌های اخیر در دنیای هیپ‌هاپ بوده است. این اختلاف که از سال ۲۰۱۳ ریشه دوانده بود، در سال ۲۰۲۴ با انتشار مجموعه‌ای از آهنگ‌های دیس توسط هر دو هنرمند به اوج خود رسید. پس از دیس لامار در آهنگ “Control” در سال ۲۰۱۳، در سال ۲۰۲۴ لامار در آهنگ‌های جدیدی به دریک و جی. کول دیس کرد. دریک با آهنگ‌های “Push Ups” و “Taylor Made Freestyle” پاسخ داد. لامار نیز با آهنگ‌های “Euphoria” و “6:16 in LA” به این پاسخ‌ها واکنش نشان داد.

در ادامه دریک آهنگ “Family Matters” را منتشر کرد و لامار را به خشونت خانگی متهم کرد و ادعاهایی درباره پدر واقعی یکی از فرزندان لامار مطرح کرد. لامار نیز با آهنگ‌های “Meet the Grahams” و “Not Like Us” پاسخ داد و اتهامات جدی علیه دریک از جمله جرائم جنسی و پدوفیلی مطرح کرد، اگرچه ادعاهای پدوفیلی فاقد سند هستند. دریک نیز با آهنگ “The Heart Part 6” به این اتهامات پاسخ داد و آن‌ها را انکار کرد و ادعا کرد اطلاعات نادرست به لامار داده بود.

درگیری دیگری که دریک در آن نقش داشت، مربوط به دسامبر ۲۰۱۴ و درگیری فیزیکی او با پاف ددی در خارج از یک باشگاه شبانه در میامی بود. گزارش شده که این درگیری بر سر استفاده دریک از بیت آهنگ “۰ to ۱۰۰ / The Catch Up” بوده است. در این حادثه، دریک از ناحیه بازو دچار آسیب شد.

دریک همچنین درگیری با تایگا داشته که ناشی از اظهارات منفی تایگا در یک مصاحبه بود. دریک در آهنگ‌های “6 God” و “6PM in New York” به تایگا پاسخ داد و گفته می‌شود این موضوع در اخراج ناگهانی تایگا از شرکت Young Money Entertainment نقش داشته است.

در سال ۲۰۱۵، میک میل ادعا کرد که دریک در آهنگ “R.I.C.O.” از نویسنده پنهان استفاده کرده است. این موضوع با انتشار تراک‌های رفرنس توسط فانک‌مستر فلکس جنجالی شد و دریک را وادار به انتشار دو آهنگ دیس به نام‌های “Charged Up” و “Back to Back” کرد. میک میل نیز پاسخ داد، اما در نهایت اختلاف آن‌ها در سال ۲۰۱۸ با همکاری در آهنگ “Family Feud” و در سال ۲۰۱۹ در آهنگ “Going Bad” به پایان رسید.

پوشا تی نیز در سال ۲۰۱۸ با استفاده از همین منطق نویسنده پنهان، دریک را در آهنگ “Infrared” دیس کرد. پاسخ دریک با آهنگ دیس “Duppy Freestyle” منتشر شد، اما پوشا تی با آهنگ “The Story of Adidon” پاسخ داد که در آن ادعاهای متعددی مطرح کرد و پدر شدن دریک را فاش کرد. این دو از سال ۲۰۱۲ در رقابت با یکدیگر بوده‌اند و دریک تاکنون به طور مستقیم به “The Story of Adidon” پاسخ نداده است.

اختلاف دریک با جو بادن در سال ۲۰۱۶ پس از اظهارات منفی بادن درباره آلبوم Views آغاز شد. پس از پاسخ‌های موسیقایی متقابل، این اختلاف ادامه یافت، هرچند دریک تاکنون به طور رسمی به تمام دیس‌های بادن پاسخ نداده است. در همان سال، دریک در آهنگ “Two Birds, One Stone” به کید کادی دیس کرد، پس از اینکه کادی در توییتر به او حمله کرده بود. با وجود اینکه کید کادی پس از انتشار آهنگ برای بازپروری مراجعه کرد، به انتقاداتش از دریک ادامه داد، اما این دو در نهایت اختلافشان را حل کردند و در سال ۲۰۲۱ در آهنگ “IMY2” با هم همکاری کردند.

یکی از پیچیده‌ترین اختلافات دریک مربوط به اواسط سال ۲۰۱۸ با همکار قدیمی‌اش کانیه وست بود. این اختلاف که شامل بحث‌هایی درباره همکاری موسیقایی، برنامه‌های انتشار آلبوم و مسائل شخصی می‌شد، به درگیری عمومی در شبکه‌های اجتماعی و انتشار آهنگ‌های دیس منجر شد. با وجود این تنش‌ها، گزارش شده است که وست و دریک پس از برگزاری یک کنسرت مشترک در دسامبر ۲۰۲۱ آشتی کرده‌اند.

علاوه بر این، گزارش شده است که دریک با هنرمندان دیگری نظیر DMX، منتقد موسیقی آنتونی فانتانو، کامون، ویکند، XXXTentacion، جی-زی، توری لینز و لوداکریس نیز اختلافاتی داشته است، اگرچه برخی از این درگیری‌ها از جمله با DMX، جی-زی، توری لینز و لوداکریس حل و فصل شده‌اند.

فعالیت‌های تجاری و همکاری‌های دریک

دریک، رپر و هنرمند برجسته، پیش از آنکه به طور جدی وارد دنیای تجارت شود، با شرکت‌های مختلفی قراردادهای تأییدیه (endorsement) امضا کرده بود. یکی از این همکاری‌های قابل توجه، قرارداد با شرکت اسپریت بود که پس از اشاره‌ی او به مصرف نوشیدنی “purple drank” (که اسپریت یکی از اجزای اصلی آن است) شکل گرفت.

طبق گزارش مجله فوربس، این قراردادها و مشارکت‌های تجاری نقش بسزایی در درآمد ۹۴ میلیون دلاری دریک پیش از کسر مالیات بین ژوئن ۲۰۱۶ تا ژوئن ۲۰۱۷ داشتند و او را در زمره پردرآمدترین سلبریتی‌های آن دوره قرار دادند. در حال حاضر، دریک سالانه مبلغ قابل توجه ۱۰۰ میلیون دلار از شرکت قمار آنلاین Stake.com به عنوان سفیر این برند دریافت می‌کند. این همکاری چنان تأثیرگذار بوده که اصطلاح “اثر دریک” برای توصیف افزایش آگاهی از برند Stake.com پس از این شراکت به کار می‌رود. دریک در ژانویه ۲۰۲۲ اعلام کرد که Stake به مدت دو سال حامی مالی تیم فرمول ۱ سائوبر خواهد بود، که این حمایت از سال ۲۰۲۴ آغاز شد.

شرکت ضبط موسیقی OVO Sound

دریک در اواخر سال ۲۰۱۲ و همزمان با مراحل ساخت آلبوم موفق “Nothing Was the Same”، به همراه تهیه‌کننده نوآ “۴۰” شبیب و شریک تجاری‌اش الیور ال-خطیب، شرکت ضبط موسیقی خود را با نام OVO Sound تأسیس کرد. انگیزه دریک از این اقدام، ایجاد بستری برای انتشار آثار خود و همچنین کمک به رشد و پرورش استعدادهای جوان بود.

از سوی دیگر، شبیب و ال-خطیب نیز به دنبال راه‌اندازی یک شرکت ضبط با صدای منحصر به فرد بودند و همین اشتراک هدف، این سه نفر را به سمت تشکیل OVO Sound سوق داد. نام این شرکت برگرفته از نام مستعار دریک، “October’s Very Own” (متعلق به ماه اکتبر)، است که پیش از این برای انتشار پروژه‌های اولیه خود استفاده می‌کرد. در حال حاضر، آثار این شرکت توسط Warner Bros. Records توزیع می‌شود. دریک، ۴۰ و پارتی‌نکست‌دور اولین هنرمندانی بودند که با این شرکت قرارداد بستند. امروزه، هنرمندان مطرحی مانند دریک، پارتی‌نکست‌دور، مجید جردن، روی وودز و دی‌وی‌اس‌ان، و همچنین تهیه‌کنندگانی چون ۴۰، بوی-۱دا، ناین‌تین۸۵ و فیوچر د پرینس تحت این لیبل فعالیت می‌کنند.

همکاری با تیم بسکتبال تورنتو رپتورز

در ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۳، دریک در یک کنفرانس خبری به عنوان “سفیر جهانی” جدید تیم بسکتبال تورنتو رپتورز، که یکی از تیم‌های حاضر در لیگ حرفه‌ای NBA است، معرفی شد. این خبر همزمان با اعلام میزبانی شهر تورنتو برای بازی آل-استار NBA در سال ۲۰۱۶ منتشر شد. در همین مراسم بود که کلید شهر تورنتو به دریک اهدا شد. دریک در نقش جدید خود متعهد شد که به تبلیغ و میزبانی رویدادهای مختلف مرتبط با تیم، از جمله بازی آل-استار، کمک کند. او همچنین خدمات مشاوره‌ای برای تغییر برند تیم و طراحی مجدد لوگو و خط تولید لباس آن‌ها در بیستمین سالگرد تأسیس رپتورز ارائه داد. دریک همچنین در طراحی لباس‌های تمرینی پیش از بازی، تی‌شرت‌ها و گرمکن‌های تیم همکاری کرد و از سال ۲۰۱۳، هر ساله میزبان مراسم “شب دریک” با همکاری این تیم بوده است.

حضور در صنعت سرگرمی و فناوری

اپل موزیک

پس از راه‌اندازی سرویس پخش موسیقی و ویدئوی اپل موزیک توسط شرکت اپل در سال ۲۰۱۵، این شرکت دریک را به عنوان چهره اصلی پلتفرم خود معرفی کرد. دریک نیز با امضای قراردادی انحصاری به ارزش حدود ۱۹ میلیون دلار، موافقت کرد که تمام آثار انفرادی آینده‌اش ابتدا به طور انحصاری در اپل موزیک منتشر شوند و سپس در سایر سرویس‌های پخش و فروشگاه‌های موسیقی در دسترس قرار گیرند. دریک همچنین ایستگاه رادیویی OVO Sound Radio را در Beats 1 توسعه داد که به عنوان پلتفرم اصلی برای معرفی تک‌آهنگ‌ها و پروژه‌های جدید او و هنرمندانش استفاده می‌شود. این ایستگاه در زمان معرفی آلبوم “More Life” بیش از ۳۰۰ میلیون کاربر منحصر به فرد را جذب کرد. شراکت دریک با اپل موزیک نقش بسیار مهمی در موفقیت چشمگیر این پلتفرم داشت، به طوری که تنها در شش ماه ۱۰ میلیون مشترک جذب کرد و همچنین باعث شد هنرمندان بیشتری به سمت قراردادهای انحصاری با سرویس‌های پخش مانند اپل موزیک روی آورند. دریک به همراه هنرمندان دیگری چون فارل ویلیامز و کتی پری، قبل از عرضه عمومی ساعت هوشمند اپل واچ، به طور انحصاری یکی از آن‌ها را دریافت کردند.

شرکت تولید DreamCrew و سرمایه‌گذاری‌ها

در سال ۲۰۱۷، دریک به همراه عادل “فیوچر” نور، شرکت تولید DreamCrew را با تمرکز بر مدیریت و سرگرمی تأسیس کردند. این شرکت تاکنون سریال‌های تلویزیونی موفقی همچون Euphoria و Top Boy را تولید کرده است. اولین فیلم تولیدی آن‌ها، مستند ورزشی “اثر کارتر” بود که به بررسی تأثیر وینس کارتر، بازیکن بسکتبال، در کانادا می‌پرداخت. دریک در اوت ۲۰۲۲ به عنوان تهیه‌کننده سریال Euphoria نامزد جایزه امی پرایم‌تایم برای بهترین سریال درام شد.

در ژوئیه ۲۰۲۱، دریک به همراه لبران جیمز و ماوریک کارتر، به عنوان تهیه‌کننده اجرایی مستند “یخ سیاه” معرفی شد. این مستند به تجربیات بازیکنان هاکی روی یخ حرفه‌ای و آماتور سیاه‌پوست و اقلیت‌های قومی می‌پردازد و قرار است با همکاری DreamCrew Entertainment، شرکت SpringHill و Bell Media تولید شود. DreamCrew همچنین در سال ۲۰۲۱ تولید سریال واقع‌گرایانه “Chillin’ Island” را آغاز کرد که از شبکه HBO پخش خواهد شد.

در ژوئن ۲۰۲۱، شرکت Live Nation شراکت طولانی مدت با دریک را برای افتتاح مکان برگزاری رویدادهای زنده “History” در تورنتو تأیید کرد. این پروژه که بیش از سه سال در دست توسعه بود، در منطقه The Beaches واقع شده و ظرفیت پذیرش ۲۵۰۰ نفر را برای کنسرت‌ها و مراسم مختلف دارد. دریک در طراحی داخلی این مکان نیز مشارکت داشته است.

در نوامبر ۲۰۲۲، DreamCrew نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلار در احیای موزه فضای باز و پارک تفریحی Luna Luna سرمایه‌گذاری کرد. این مجموعه که در ابتدا در هامبورگ برپا شده بود، قرار است تور جهانی داشته باشد و دریک در مورد آن اظهار داشته که “لونا لونا راهی منحصر به فرد و خاص برای تجربه هنر است. این ایده و فرصت بزرگی است که محور آن چیزی است که بیش از همه دوست داریم: گرد هم آوردن مردم.”

دریک همچنین به عنوان سرمایه‌گذار و همکار با استارتاپ خدمات پایداری و مالی Aspiration در لس آنجلس قرارداد امضا کرده و از خدمات این شرکت برای نظارت بر کاهش آلودگی کربنی خود استفاده خواهد کرد. او در شرکت‌های دیگری نیز سرمایه‌گذاری کرده است، از جمله پلتفرم مشاوره مالی خودکار Wealthsimple، پلتفرم تجارت ویدئوی زنده NTWRK، شرکت عرضه کننده کانابیس Bullrider و چندین شرکت مرتبط با ورزش مانند پلتفرم شرط‌بندی ورزش‌های الکترونیکی آنلاین Players’ Lounge، شرکت فناوری ورزشی StatusPro و شبکه ورزشی آنلاین Overtime. طبق تحلیل برنان دوهرتی در روزنامه تورنتو استار، سرمایه‌گذاری‌های دریک شباهت زیادی به سرمایه‌گذاری‌های معمول موسیقیدانان دارد که اغلب شامل سرمایه‌گذاری مومنتوم است. جیسون پریرا، کارشناس مالی، معاملات تجاری دریک را عمدتاً در دسته سرمایه‌گذاری فرشته و صندوق‌های سهام خصوصی (سرمایه‌گذاری خطرپذیر) طبقه‌بندی کرده و به “استفاده او از برند شخصی خود برای کسب درآمد” اشاره کرده است.

در ۳۰ اوت ۲۰۲۲، گزارش شد که دریک و لبران جیمز به عنوان بخشی از صندوق سرمایه‌گذاری Main Street Advisors، با گروه سهام خصوصی آمریکایی RedBird Capital و Yankee Global Enterprises همکاری خواهند کرد تا باشگاه فوتبال ایتالیایی آث میلان را به مبلغی حدود ۱.۲ میلیارد دلار خریداری کنند. دریک به عنوان سهامدار اقلیت، بخشی از گروه سرمایه‌گذارانی است که ۰.۰۷ درصد سهام این باشگاه را در اختیار دارند. دریک همچنین در شرکت MoonPay که در زمینه راه‌حل‌های پرداخت با ارزهای دیجیتال و NFT فعالیت می‌کند، سرمایه‌گذاری کرده است.

سهام در سازمان بازی‌های الکترونیکی ۱۰۰ Thieves

در سال ۲۰۱۸، دریک سهمی از مالکیت سازمان بازی‌های الکترونیکی ۱۰۰ Thieves را خریداری کرد و به عنوان یکی از بنیانگذاران و مالکان مشترک این سازمان فعالیت خود را آغاز کرد. بخشی از تأمین مالی این سرمایه‌گذاری توسط اسکوتر براون، مدیر اجرایی موسیقی، و دن گیلبرت، مالک تیم بسکتبال کلیولند کاوالیرز، انجام شد.

فعالیت در صنعت غذا و نوشیدنی

دو ماه قبل از انتشار آلبوم “Views”، دریک از راه‌اندازی برند ویسکی بوربن خود با نام Virginia Black خبر داد. این دومین ورود او به صنعت غذا و نوشیدنی بود. او پیش از این با سرآشپز مشهور سوسور لی در افتتاح رستوران Fring’s و با آنتونیو پارک در افتتاح بار ورزشی Pick 6ix همکاری کرده بود، هر دو در تورنتو واقع بودند و در نهایت تعطیل شدند. ویسکی Virginia Black توسط شرکت Proximo Spirits و برنت هاکینگ، تولیدکننده‌ای که برند تکیلای DeLeón را در سال ۲۰۰۸ تأسیس کرده بود، تولید و توزیع می‌شود. شرکت توزیع‌کننده این همکاری را “پرثمر” توصیف کرده و بیان داشته که “آن‌ها شور و اشتیاق مشترکی به سبک، موسیقی و پیگیری طعم در تلاشی برای بازتعریف ویسکی دارند.”

با این حال، در سال ۲۰۲۱، با توجه به رتبه‌بندی‌های جمع‌آوری شده از وب‌سایت‌های Vivino و Distiller، ویسکی Virginia Black از نظر کیفیت و قیمت، بدترین ارزش را در میان نوشیدنی‌های الکلی افراد مشهور به دست آورد.

این محصول در ژوئن ۲۰۱۶ عرضه شد و شامل ویسکی‌های بوربن با عمر دو، سه و چهار سال بود. در هفته اول عرضه در بازار داخلی، بیش از ۴۰۰۰ بطری از این ویسکی فروخته شد. این برند همچنین از طریق موسیقی دریک و تورهای مختلف او تبلیغ و بازاریابی شد، برای مثال، بسته اضافی “سالن VIP ویرجینیا بلک” در طول تور Summer Sixteen قابل خرید بود.

در اواخر سال ۲۰۱۶، عرضه Virginia Black به بازارهای بین‌المللی منتخب گسترش یافت و ۳۰۰۰۰ واحد دیگر ارسال شد. شرکت بعدها تبلیغاتی را با حضور پدر دریک، دنیس گراهام، پخش کرد که شعار ساختگی “واقعی‌ترین فرد دنیا” را به نمایش می‌گذاشت (با اشاره به شعار “جالب‌ترین مرد دنیا” که توسط برند Dos Equis استفاده می‌شد). این تبلیغات پس از گسترش فروش این نوشیدنی به اروپا در سال ۲۰۱۷ پخش شد.

در سال ۲۰۱۹، دریک همکاری با هاکینگ را در زمینه Mod Sélection، مجموعه‌ای لوکس از شامپاین، آغاز کرد. در مه ۲۰۲۱، او بخشی از دور سرمایه‌گذاری سری B به مبلغ ۴۰ میلیون دلار را در شرکت Daring Foods Inc.، تولیدکننده گوشت گیاهی، تشکیل داد. در سپتامبر همان سال، او سهم اقلیتی از زنجیره رستوران‌های Dave’s Hot Chicken در کالیفرنیا را خریداری کرد و در ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲، به مناسبت تولد ۳۶ سالگی خود، کمپینی تبلیغاتی برای ارائه مرغ رایگان به ساکنان تورنتو ترتیب داد.

فعالیت در صنعت مد و فشن

در دسامبر ۲۰۱۳، دریک اعلام کرد که با شرکت نایک و برند زیرمجموعه آن ایر جردن قرارداد امضا کرده است. او در این باره گفت: “در دوران رشد، مطمئن هستم که همه ما مایکل جردن را ستایش می‌کردیم. من رسماً به خانواده تیم جردن ملحق شدم.” دریک همچنین مجموعه ایر جردن‌های طراحی شده توسط خود با نام “ایر جردن OVOs” را منتشر کرد. این اتفاق پیش‌بینی کننده همکاری‌های بعدی بین برند OVO و Canada Goose بود که منجر به تولید انواع پوشاک شد. در سال ۲۰۲۰، برند A Bathing Ape همکاری با دریک را اعلام کرد و مجموعه لباس OVO x BAPE را عرضه نمود. دریک همچنین با شرکت تولیدکننده شمع Revolve همکاری کرد تا خط تولید شمع‌های معطر “Better World Fragrance” را ایجاد کند.

در دسامبر ۲۰۲۰، دریک از راه‌اندازی برند Nocta به عنوان زیرمجموعه نایک خبر داد. در بیانیه مطبوعاتی، دریک اظهار داشت که همیشه احساس می‌کرده فرصتی برای نایک وجود دارد تا یک هنرمند را به همان شیوه‌ای که از ورزشکاران حمایت می‌کند، در آغوش بگیرد و هدف او همیشه رسیدن به بالاترین سطح ممکن همکاری بوده است.

خط تولید پوشاک Nocta به نام “فرآیند خلاقانه شبانه” دریک نامگذاری شده و نایک آن را “مجموعه‌ای برای جمع” توصیف کرده است. مجله GQ این برند را به عنوان “لباس ورزشی پیشرو در مد با الهام از مینیمالیسم” مورد توجه قرار داده است. یکی از اقلام لباس این مجموعه شامل تصویری از الهه‌های الهام‌بخش دریک، الیزابت و ویکتوریا لژونهایارتا، به همراه یک شعر است.

پس از فروش کامل اولین مجموعه، مجموعه دیگری در فوریه ۲۰۲۱ منتشر شد که شامل تی‌شرت، کلاه‌های قابل تنظیم، جلیقه کاربردی و یک ژاکت سبک وزن بود. در ژوئیه همان سال، برند OVO مجموعه “Weekender Collection” را که شامل انواع هودی، گرمکن‌های مخملی، تی‌شرت، شورت و لوازم جانبی برای زنان بود، عرضه کرد. OVO سپس در دسامبر همان سال مجموعه “Winter Survival Collection” را که شامل کاپشن‌های پفی، جلیقه‌ها و پارکاهایی بود که با پر با کیفیت بالا و دارای گواهی Oeko-Tex ساخته شده بودند، منتشر کرد.

آن‌ها در ادامه با یک مجموعه محدود با موضوع پارک ژوراسیک، همکاری در زمینه کفش‌های داخلی با برند Suicoke و همچنین یک مجموعه کپسولی با همکاری مجله پلی‌بوی، به فعالیت خود در زمینه مد ادامه دادند.

در ژوئیه ۲۰۲۲، یک مجموعه کپسولی با الهام از و در همکاری با مایک تایسون، قهرمان بوکس، منتشر شد که شامل ژاکت‌های بلوزون و کلاه بود. در پی قرارداد حمایت مالی ۱۲ ساله اسپاتیفای با باشگاه فوتبال بارسلونا به مبلغ ۵۴۰ میلیون دلار، تیم بارسلونا در مسابقه حساس ال کلاسیکو در ۱۶ اکتبر ۲۰۲۲ مقابل رئال مادرید، لباس‌هایی با طرح لوگوی جغد OVO را با نسخه‌ی ویژه به تن کردند.

در ادامه فعالیت‌های خود، برند OVO در ۲۸ اکتبر با تای دومی، بازیکن سابق هاکی روی یخ، و خرده‌فروش مد Roots Canada همکاری کرد تا یک مجموعه کپسولی عرضه کند که با شماره پیراهن دومی در تیم‌های نیویورک رنجرز و تورنتو میپل لیفز مطابقت داشت. مجموعه کپسولی دیگری نیز بعدها در ماه نوامبر با همکاری مستقیم با تیم میپل لیفز منتشر شد.

دریک: نگاهی به سلامتی، اقامتگاه‌ها، خانواده و روابط

دریک، رپر و هنرمند برجسته، سبک زندگی لوکسی دارد و مالک چندین ملک چشمگیر است. اقامتگاه اصلی او در تورنتو، انتاریو، ملکی عظیم به مساحت ۳۵۰۰۰ فوت مربع و ارزش ۱۰۰ میلیون دلار است که به “سفارت” شهرت دارد. این عمارت مجلل در سال ۲۰۱۷ از پایه ساخته شد و در ویدیوی موزیکال آهنگ معروف او “توسی اسلاید” به نمایش درآمد.

در گذشته، او از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۲ مالک خانه‌ای به نام “ملک یولو” در هیدن هیلز کالیفرنیا بود. در سال ۲۰۲۲ نیز، یک خانه دیگر در منطقه بورلی کرست را از خواننده معروف، رابی ویلیامز، به قیمت ۷۰ میلیون دلار خریداری کرد. علاوه بر این، او صاحب یک آپارتمان در نزدیکی برج نمادین سی‌ان در تورنتو است. مجموعه دارایی‌های دریک شامل یک هواپیمای بوئینگ ۷۶۷ شخصی نیز می‌شود و در سال ۲۰۲۱، او یک ملک چند منظوره به ارزش ۶۵ میلیون دلار را در بورلی هیلز اجاره کرده بود.

بدن دریک با انواع مختلفی از تتوها تزئین شده است. برخی از این تتوها نمادهایی از دستاوردهای شخصی او هستند، مانند یک فانوس کدو حلوایی، کلمه سوئدی “Lejonhjärta” به معنای “قلب شیر” همراه با کلمه “اکتبر”، و چندین جغد. یکی از بحث‌برانگیزترین تتوهای او، تصویری است که به سبک جلد آلبوم “ابی رود” بیتلز طراحی شده و خودش و اعضای بیتلز را نشان می‌دهد.

او همچنین پرتره‌هایی از چهره‌های مهم زندگی و حرفه‌اش، از جمله لیل وین، ساید، آلیا، خسوس مالورده، دنزل واشنگتون، تهیه‌کننده موسیقی ۴۰، والدینش، مادربزرگش، دایی مادری‌اش و پسرش را روی بدنش خالکوبی کرده است. چندین تتو نیز ادای احترامی به شهر تورنتو هستند، مانند تصویر برج سی‌ان و عدد “۴۱۶” که کد منطقه تورنتو است.

در زمینه سلامتی، دریک در ۱۸ اوت ۲۰۲۱ فاش کرد که در طول همه‌گیری کووید-۱۹ به این بیماری مبتلا شده بود که این مسئله منجر به ریزش موی موقت در او شد. او یکی از اولین چهره‌های مشهوری بود که در مارس ۲۰۲۰ به طور عمومی آزمایش این ویروس را انجام داد. او در سال ۲۰۲۲ برای بار دوم به کووید-۱۹ مبتلا شد که این ابتلای مجدد باعث به تعویق افتادن کنسرت‌های برنامه‌ریزی شده او با همکاری لیل وین و نیکی میناژ شد.

درباره خانواده و روابط دریک، عموهای پدری او، لری گراهام و تینی هاجز، هر دو موسیقی‌دانان شناخته‌شده‌ای هستند. لری گراهام عضو گروه تأثیرگذار اسلای اند د فامیلی استون بود، در حالی که تینی هاجز در ساخت آهنگ‌های کلاسیک ال گرین، از جمله “عشق و خوشبختی”، “اینجا هستم (بیا و مرا ببر)” و “مرا به رودخانه ببر” نقش داشته است.

دریک در گذشته با چندین چهره سرشناس رابطه داشته است. او بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ با خواننده SZA قرار می‌گذاشت. در سال ۲۰۱۱ نیز گزارش‌هایی مبنی بر رابطه عاطفی او با تنیس‌باز مشهور، سرینا ویلیامز، منتشر شد.

یکی از طولانی‌ترین و پرفراز و نشیب‌ترین روابط دریک با خواننده مشهور ریانا بود که از سال ۲۰۰۹ آغاز شد و تا سال ۲۰۱۶ ادامه داشت. دریک در تمامی آلبوم‌های استودیویی خود به این رابطه اشاره کرده است که نشان‌دهنده اهمیت آن برای اوست. در سال ۲۰۱۶، هنگامی که جایزه مایکل جکسون ویدئو ونگارد را به ریانا اهدا می‌کرد، به صراحت گفت که از ۲۲ سالگی عاشق او بوده است.

او در برنامه تلویزیونی The Shop درباره رابطه خود با ریانا توضیح داد که چگونه زندگی مسیرهای غیرمنتظره‌ای را در پیش می‌گیرد و او در نهایت به موقعیتی رسید که “داستان پریان دریک با ریانا خانواده تشکیل داد، چقدر عالی است” محقق نشد، با وجود اینکه روی کاغذ خیلی خوب به نظر می‌رسید و او نیز زمانی آن را می‌خواست.

دریک پدر پسری است که در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۷ از سوفی بروسو، نقاش فرانسوی و مدل سابق، متولد شد. بارداری سوفی بروسو در اوایل سال ۲۰۱۷ پس از انتشار مقاله‌ای در وب‌سایت TMZ به موضوع شایعات تبدیل شد. پس از اینکه جزئیات بیشتری از رابطه دریک و بروسو در آهنگ “داستان آدیدون” از رپر پوشا تی مطرح شد، دریک در نهایت پدر بودن خود را در آلبوم Scorpion که در سال ۲۰۱۸ منتشر شد، تأیید کرد.

اینستاگرام دریک خواننده

برای مشاهده صفحه اینستاگرام دریک بر روی لینک زیر کلیک کنید:

https://www.instagram.com/champagnepapi

فیلم های دریک

سریال و برنامه های تلویزیونی دریک