بیوگرافی لئا سیدو Léa Seydoux

لئا سیدو، نامی که تداعی‌کننده سینما فرانسه و استعداد بی‌نظیر در دنیای سینما است. او نه تنها یک بازیگر، بلکه یک هنرمند واقعی است که با انتخاب‌های جسورانه و نقش‌آفرینی‌های عمیق، مرزهای سینمای فرانسه و هالیوود را درنوردیده است. از فیلم‌های هنری و مستقل گرفته تا آثار پرفروش بین‌المللی، سیدو با هر نقشی، تصویری فراموش‌نشدنی از خود به جای گذاشته است. این بیوگرافی، سفری است به دنیای سینمایی و زندگی شخصی لئا سیدو؛ از آغاز کار در سینمای فرانسه تا تبدیل شدن به یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های سینمای امروز. با ما همراه شوید تا داستان زنی را بخوانید که با هنر و استعدادش، قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر کرده است.

بیوگرافی لئا سیدو

لئا هلن سیدو-فورنیه دو کلوزون (Léa Hélène Seydoux-Fornier de Clausonne)، بازیگر فرانسوی، متولد ۱ ژوئیه ۱۹۸۵، یکی از چهره‌های برجسته سینمای فرانسه و هالیوود است. او با نقش‌آفرینی‌های متنوع خود، توانسته است جوایز متعددی از جمله نخل طلا، دو جایزه لومیر و یک جایزه بفتا را از آن خود کند. در سال ۲۰۰۹، او جایزه تروفی شوپارد برای بهترین استعداد نوظهور زن را در جشنواره کن دریافت کرد. در سال ۲۰۱۶، به عنوان “دامه نشان هنر و ادبیات” و در سال ۲۰۲۲ نیز به عنوان “دامه نشان ملی لیاقت” توسط دولت فرانسه معرفی شد.

زندگی و خانواده
لئا سیدو در پاریس به دنیا آمد و در محله‌های اعیان‌نشین بزرگ شد. او از یک خانواده تأثیرگذار و شناخته‌شده در صنعت سینما می‌آید. پدربزرگ او، ژروم سیدو، رئیس شرکت پاته و عموی بزرگش، نیکلا سیدو، رئیس شرکت گومون است. پدرش، هنری ژروم سیدو-فورنیه دو کلوزون، کارآفرین و مؤسس شرکت وایرلس فرانسوی پاروت است. مادرش، والری شلومبرگر، یک نیکوکار و مؤسس سازمان‌های خیریه برای کودکان بی‌خانمان در سنگال است.

با وجود این ریشه‌های قدرتمند، لئا تأکید می‌کند که خانواده‌اش در ابتدا به حرفه بازیگری او بی‌علاقه بودند و هیچ کمکی به او نکردند. او در کودکی هیچ علاقه‌ای به بازیگری نداشت و آرزو داشت خواننده اپرا شود. او در کنسرواتوار پاریس موسیقی خواند اما به دلیل خجالت و نظم سخت‌گیرانه، از ادامه آن منصرف شد.

دوران کودکی و شخصیت

والدین لئا در سه سالگی او از هم جدا شدند و اغلب در سفر بودند؛ مادرش در آفریقا و پدرش برای تجارت. این مسئله، همراه با خانواده پرجمعیتش، باعث شد که لئا احساس تنهایی و گمشدگی کند و خود را “یتیم” بنامد. او به مدت شش سال به کمپ تابستانی در مریلند آمریکا رفت تا به درخواست پدرش زبان انگلیسی را یاد بگیرد.
کریستین لوبوتن، طراح کفش مشهور، پدرخوانده اوست.

لئا خود را در نوجوانی فردی با موهای کوتاه و کمی نامرتب توصیف می‌کند که احساس می‌کرد “با بقیه فرق دارد”. او حتی در بزرگسالی نیز از خجالت خود رنج می‌برد و اعتراف کرد که در جشنواره کن ۲۰۰۹ دچار حمله اضطراب شده بود و می‌گفت: “من هرگز سوفی مارسو نخواهم شد، زیادی عجیب و غریبم.” بعدها توضیح داد که این مقایسه به این دلیل بود که سوفی مارسو نماد “نامزد کوچک فرانسه” است، در حالی که او جایگاه مشخصی ندارد، اما این مسئله را به عنوان یک “مشاهده” و نه یک مشکل بیان کرد.

لئا سیدو: کارنامه هنری بازیگر و مدل

لئا سیدو، بازیگر مشهور فرانسوی، با نقش‌آفرینی‌های متنوع و پرقدرت خود در سینمای فرانسه و هالیوود، توانست به یکی از مهم‌ترین بازیگران نسل خود تبدیل شود. او که در ابتدا قصد داشت خواننده اپرا شود، به خاطر خجالتی بودن از این تصمیم منصرف شد و در سن ۱۸ سالگی به تشویق یکی از دوستانش به دنیای بازیگری پا گذاشت. او از سال ۲۰۰۵ با بازی در موزیک ویدئوها و نقش‌های کوچک کار خود را آغاز کرد و با پشتکار توانست به موفقیت‌های بزرگی دست یابد.

سال‌های ۲۰۰۵-۲۰۰۷: آغاز راه
سیدو در کودکی دوست داشت خواننده اپرا شود و در هنرستان موسیقی پاریس تحصیل می‌کرد، اما به دلیل خجالتی بودن این رویا را کنار گذاشت.

در سن ۱۸ سالگی، به تشویق یکی از دوستان بازیگرش و به دلیل علاقه‌اش به یک بازیگر دیگر (که بعدها مشخص شد لوئیس گارل است)، تصمیم گرفت بازیگر شود.

او در مدرسه بازیگری فرانسوی “Les Enfants Terribles” آموزش دید و سپس در سال ۲۰۰۷ در “آکتورز استودیو” نیویورک دوره‌های تکمیلی را گذراند.

اولین حضور او در سال ۲۰۰۵ در موزیک ویدئوی “Ne partons pas fâchés” اثر رافائل بود.

در سال ۲۰۰۶، اولین نقش اصلی خود را در فیلم “دختران من” (Girlfriends) ایفا کرد.

او در این سال‌ها به عنوان مدل برای کمپین “Pantytime” برند “American Apparel” نیز کار کرد.

سال‌های ۲۰۰۸-۲۰۱۲: سینمای فرانسه و ورود به هالیوود
در سال ۲۰۰۸، با بازی در فیلم “فرد زیبا” (The Beautiful Person) مورد توجه گسترده قرار گرفت و جایزه شوپارد را برای بهترین بازیگر نوظهور از جشنواره کن دریافت کرد.

در سال ۲۰۰۹، در اولین فیلم هالیوودی خود، “حرامزاده‌های لعنتی” (Inglourious Basterds) به کارگردانی کوئنتین تارانتینو، نقش کوچکی داشت.

در سال ۲۰۱۰، در فیلم “رابین هود” (Robin Hood) در کنار راسل کرو بازی کرد و برای بازی در فیلم “خار زیبا” (Belle Épine) برای دومین بار نامزد جایزه سزار شد.

در سال ۲۰۱۱، در فیلم‌های هالیوودی “نیمه‌شب در پاریس” (Midnight in Paris) و “مأموریت: غیرممکن – پروتکل شبح” (Mission: Impossible – Ghost Protocol) در نقش یک قاتل ظاهر شد.

در سال ۲۰۱۲، در فیلم “بدرود، ملکه من” (Farewell, My Queen) بازی کرد که افتتاحیه جشنواره بین‌المللی فیلم برلین بود و بازی او تحسین منتقدان را برانگیخت.

در همین سال، او چهره عطر “کندی” از برند لوکس ایتالیایی پرادا شد.

سیدو به دلیل تضاد در برنامه‌های کاری، بازی در فیلم “Mood Indigo” به کارگردانی میشل گوندری را از دست داد تا بتواند در فیلم “زندگی ادل” (Blue Is the Warmest Colour) به کارگردانی عبداللطیف کشیش حضور یابد.

سال‌های ۲۰۱۳-۲۰۱۸: “زندگی ادل” و تحسین جهانی

در سال ۲۰۱۳، سیدو برای بازی در “بدرود، ملکه من” نامزد بهترین بازیگر زن در جوایز سزار شد.

در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۳، فیلم “زندگی ادل” برنده نخل طلا شد و هیئت داوران به رهبری استیون اسپیلبرگ، علاوه بر کارگردان، این جایزه را به دو بازیگر اصلی فیلم، یعنی سیدو و آدل اگزارکوپولوس، نیز اهدا کردند.

در سال ۲۰۱۴، او برای بازی در “زندگی ادل” و “گرند سنترال” جایزه بهترین بازیگر زن را از جوایز لومیر دریافت کرد.

او در فیلم‌های مطرحی همچون “هتل بزرگ بوداپست” (The Grand Budapest Hotel) به کارگردانی وس اندرسون و “دیو و دلبر” (Beauty and the Beast) نیز ایفای نقش کرد.

در سال ۲۰۱۵، در فیلم “خرچنگ” (The Lobster) به کارگردانی یورگوس لانتیموس بازی کرد و نقش “مادلین سوان” را در فیلم “اسپکتر” (Spectre)، بیست‌وچهارمین فیلم جیمز باند، ایفا کرد.

در سال ۲۰۱۶، توسط وزیر فرهنگ فرانسه به عنوان “بانوی نشان هنر و ادب” معرفی شد.

در سال ۲۰۱۸، به عضویت آکادمی علوم و هنرهای سینما درآمد.

سال ۲۰۱۹-اکنون: همکاری با کارگردانان برجسته و ادامه موفقیت
در سال ۲۰۱۹، سیدو صداپیشه و بازیگر شخصیت “فراجیل” در بازی ویدیویی “دث استرندینگ” (Death Stranding) اثر هیدئو کوجیما بود.

در سال ۲۰۲۰، نقش “مادلین سوان” را در فیلم جیمز باند “زمانی برای مردن نیست” (No Time to Die) تکرار کرد.

او در فیلم‌های کارگردانان بزرگی همچون وس اندرسون در فیلم “گزارش فرانسوی” (The French Dispatch) و برونو دومون در فیلم “فرانس” (France) ظاهر شد.

در سال ۲۰۲۲، برای فیلم “فرانس” نامزد بهترین بازیگر زن در جوایز سزار شد.

در سال ۲۰۲۴، در فیلم “تپه ۲” (Dune: Part Two) در نقش “لیدی مارگو” بازی کرد.

در همان سال، در فیلم “فصل دوم” (The Second Act) به کارگردانی کوئنتین دوپیو بازی کرد که افتتاحیه جشنواره فیلم کن بود.

در سال ۲۰۲۵، قرار است در فیلم “اتاق‌های مجزا” (Separate Rooms) به کارگردانی لوکا گوادانینو و “دوست ساکت” (Silent Friend) به کارگردانی ایلدیکو انیدی بازی کند.

همچنین در سال ۲۰۲۵، در فیلم “آلفا گنگ” (Alpha Gang) به همراه کیت بلانشت، استیون ین و چندین بازیگر مشهور دیگر به ایفای نقش خواهد پرداخت.

سایر فعالیت‌ها

کمپین‌های تبلیغاتی و تأییدها
لیا سدو، با اینکه خود را همیشه یک بازیگر می‌داند و نه یک مدل، در کمپین‌های تبلیغاتی متعددی برای برندهای لوکس و مطرح حضور داشته است.

همکاری‌های اولیه: در سال ۲۰۰۷، او در تبلیغ تلویزیونی “روابط خطرناک” برای برند لویز (Levi’s) ظاهر شد و در عکس‌های فشن مجلاتی مانند وگ پاریس، وگ آمریکا، نومرو و دبلیو به نمایش درآمد.

برندهای جواهرات و پوشاک: او در سال ۲۰۱۳ چهره کمپین برند جواهرات کره‌ای دیدیه دوبو (Didier Dubot) و همچنین در کمپین پاییز همان سال برای برند رگ اند بون (Rag & Bone) در کنار مایکل پیت بود.

عطر پرادا (Prada): سدو چهره تبلیغاتی مجموعه عطرهای پرادا کندی (Prada Candy) بود. کمپین‌های این عطر توسط کارگردانان سرشناسی مانند وس اندرسون و رومن کاپولا ساخته شدند.

لوئی ویتون (Louis Vuitton): از سال ۲۰۱۶، سدو به عنوان سفیر برند جهانی لوئی ویتون فعالیت می‌کند و اغلب با لباس‌های طراحی‌شده توسط این برند در فرش قرمزها حضور می‌یابد.

طراحی لباس خواهرش: در اکثر مراسم‌های دهه ۲۰۱۰، خواهرش کامی سدو، که طراح لباس است، لباس‌های او را طراحی می‌کرد. این همکاری باعث شد هر دو در لیست بهترین لباس‌پوشان بین‌المللی قرار بگیرند.

تصویر عمومی

لیا سدو در طول دهه‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰، با حضور مداوم در سینما (تقریباً چهار فیلم در سال)، شهرت خود را به عنوان بازیگری که در نقش‌آفرینی‌های مبهم و مینیمال عالی عمل می‌کند، تثبیت کرده است.

سبک بازیگری: منتقدان و کارگردانان او را بازیگری می‌دانند که با کمترین حرکت و بیان، عمق زیادی به شخصیت می‌بخشد. او با حضور و آسیب‌پذیری خود، صحنه‌ها را غنی‌تر از آنچه به نظر می‌رسند، می‌کند.

تصویر فیزیکی و مقایسه با ستاره‌ها: منتقدان اغلب او را به ستاره‌های قدیمی سینما مانند ژان مورو، آنا کارینا و بریژیت باردو تشبیه می‌کنند. روزنامه “لو تان” (Le Temps) او را “با زیبایی بلاشک گربه‌ای و کمی مهتابی” توصیف کرده که هم در فیلم‌های هنری و هم در بلاک‌باسترهای بزرگ به خوبی می‌درخشد.

حضور بدون لباس در مقابل دوربین: سدو درباره راحت بودن خود با صحنه‌های برهنه در فیلم‌ها توضیح داده که این موضوع به دلیل بزرگ شدن در محیطی با مادری بوده که “نگاهی سرشار از عشق” داشته است. با این حال، پس از فیلم “زندگی ادل” (Blue Is the Warmest Colour)، او بیشتر به دقت در نمایش این صحنه‌ها توجه می‌کند و نماها را از مانیتور بررسی می‌کند.

بازیگر کارگردان‌محور: سدو به عنوان یک “بازیگر کارگردان‌محور” شناخته می‌شود که عملکردش به شدت از رویکرد کارگردان تبعیت می‌کند. این رویکرد به همکاری‌های متعدد او با کارگردانانی مانند وس اندرسون، برتراند بونلو و آرنو دسپلشین منجر شده است. او خود را هم‌نویسنده فیلم در کنار کارگردان می‌داند.

فلسفه بازیگری: او فلسفه خود را با جمله‌ای از ایزابل هوپر مقایسه می‌کند که گفته بود “در هر فیلمی که بازی می‌کنم، فیلم خودم را می‌سازم.” سدو معتقد است بازیگری یک حالت خلسه است که در آن او بین فراموشی مطلق خود و آگاهی کامل از خود قرار می‌گیرد.

سبک بازیگری

ورود لیا سدو به سینما با نقش‌آفرینی‌های جسورانه و چندوجهی همراه بوده است.

انعطاف‌پذیری: یاسمین عمر از نشریه “کرزن” (Curzon) در سال ۲۰۲۴ نوشت: “شما هرگز نمی‌دانید وقتی برای تماشای فیلم لیا سدو می‌نشینید، قرار است با چه چیزی روبرو شوید. او می‌تواند یک معتاد به حشیش با آستین‌های پر از خالکوبی باشد، یک بیوه که چیز های جدید را تجربه می‌کند یا یک قاتل مسلح. او می‌تواند یک راهبه بدرفتار، یک گوینده خبر از لحاظ روانی بی‌ثبات یا یک هنرمند تجسمی با چهره‌ای زخمی باشد.”

الگوهای بازیگری: سدو، کاترین دنو و ایزابل هوپر را تحسین می‌کند. دنو در سال ۲۰۲۲ پس از تماشای بازی سدو در فیلم “داستان همسرم” (The Story of My Wife)، برای او تبریک فرستاد.

علاقه‌مندی‌های سینمایی: سدو خود می‌گوید که فیلم‌های کمی را تماشا می‌کند و بیشتر به سینمای غیرمعاصر علاقه دارد. او فیلم “مکانی در آفتاب” (A Place in the Sun) اثر جورج استیونز را فیلم مورد علاقه‌اش می‌داند و کارگردانانی مانند استنلی کوبریک، اینگمار برگمن و پدرو آلمودوار را تحسین می‌کند.

زندگی و کارنامه هنری

لئا سیدو، بازیگر فرانسوی، به عنوان یکی از برجسته‌ترین و پرطرفدارترین بازیگران زن نسل خود در فرانسه شناخته می‌شود. او که اغلب با ماریون کوتیار مقایسه می‌شود، به دلیل حضور چشمگیر بین‌المللی و موفقیت‌های انتقادی‌اش مورد تحسین قرار گرفته است.

فعالیت در رسانه‌ها و سبک هنری
لئا سیدو برخلاف بسیاری از چهره‌های مشهور، یک ستاره کم‌حاشیه و دور از رسانه‌های زرد است. او از حضور در شبکه‌های اجتماعی پرهیز می‌کند و در مصاحبه‌ها رفتاری خودمانی و بی‌تکلف دارد. این سادگی و رک‌گویی گاهی او را از عرف‌های معمول تبلیغاتی دور می‌کند؛ به عنوان مثال، ممکن است در یک مصاحبه درباره فیلمی غیر از فیلم مورد نظر صحبت کند یا از میزان بودجه بازاریابی یک پروژه ابراز تعجب کند.

در طول دهه ۲۰۱۰، کارنامه هنری سیدو به شدت با جشنواره فیلم کن گره خورد. او به یکی از چهره‌های ثابت این جشنواره تبدیل شده و تقریباً هر سال با حداقل یک فیلم در بخش رقابتی حضور داشته است که اغلب موفق به دریافت جایزه شده‌اند. حضور همزمان او در چهار فیلم منتخب در جشنواره سال ۲۰۲۱، یک رکورد بی‌سابقه محسوب می‌شود. خبرگزاری آسوشیتد پرس در سال ۲۰۲۲ او را به عنوان یکی از مشهورترین چهره‌های سینمای اروپا و یک بازیگر برجسته در هالیوود معرفی کرده و خاطرنشان کرد که سیدو “در کن حکم‌فرمایی می‌کند.” (بیوگرافی لئا سیدو Léa Seydoux)

زندگی شخصی و فعالیت‌های مدنی

زندگی شخصی: پدرخوانده لئا سیدو، کریستین لوبوتین، طراح مشهور کفش است. سیدو در پاریس زندگی می‌کند و از سال ۲۰۱۳ با آندره مه‌یر در رابطه است و آن‌ها دو فرزند دارند.

فعالیت‌ها و افتخارات: در سال ۲۰۱۷، پس از جنجال‌های مربوط به هاروی واینستین و جنبش “من هم همینطور” (#MeToo)، سیدو او را به آزار جنسی متهم کرد. در سال ۲۰۱۹، مجله ریدرز دایجست نام او را در فهرست “بازیگران زن شگفت‌انگیز تاریخ سینمای فرانسه” قرار داد و در سال ۲۰۲۰، مجله وگ او را در فهرست “زیباترین بازیگران زن فرانسوی تاریخ” گنجاند. در سال ۲۰۲۲، دولت فرانسه نشان “شوالیه ملی لیاقت” را به او اعطا کرد.

بحران‌ها و مواضع سیاسی: در ژوئیه ۲۰۲۱، سیدو به دلیل مثبت شدن تست کووید-۱۹ نتوانست در هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم کن، که چهار فیلم از او در آن حضور داشت، شرکت کند. در سپتامبر ۲۰۲۳، او در حمایت از اعتصاب انجمن بازیگران سینما-فدراسیون هنرمندان تلویزیون و رادیو آمریکا (SAG-AFTRA)، از حضور در مراسم افتتاحیه فیلم “جانور” (The Beast) در جشنواره فیلم ونیز خودداری کرد. در سال ۲۰۲۴، سیدو طوماری را خطاب به رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل مکرون، امضا کرد که خواستار به رسمیت شناختن رسمی کشور فلسطین از سوی فرانسه بود. همچنین در مه ۲۰۲۵، او نامه‌ای سرگشاده را امضا کرد که به انتقاد از “انفعال” صنعت سینما در قبال درگیری‌های جاری در غزه می‌پرداخت.

اینستاگرام لئا سیدو

برای دیدن پیج اینستاگرام لئا سیدو بر روی لینک زیر کلیک کنید:

https://www.instagram.com/leaseydouxfr

فیلم‌ های لئا سیدو

سریال های لئا سیدو

بازی‌های ویدیویی