غزل شماره 452 دیوان حافظطفیل هستی عشقند آدمی و پریارادتی بنما تا سعادتی ببریبکوش خواجه و از عشق بی نصیب مباشکه بنده را نخرد کس به عیب بی هنریمی صبوح و شکرخواب صبحدم تا چندبه عذر نیم شبی کوش و گریه سحریتو خود چه لعبتی ای…
خانه » فال حافظ آنلاین »