شاید شما هم در مورد نوشتن وقت گذاشتن یا گزاشتن دچار شک شوید که کدام املا درست می باشد ، در این مطلب معنی هر واژه را بررسی میکنیم تا در هر مورد از املای صحیح استفاده کنیم . ( وقت گذاشتن یا گزاشتن ? )
املای صحیح « وقت گذاشتن » میباشد ، و « وقت گزاشتن » املای اشتباه است .کلمه : وقت گذاشتن اشتباه تایپی : ,rj ‘bhajk وقت گذاشتن به عربی : تمضية وقت گذاشتن به انگلیسی: Taking the time
املای درست وقت گذاشتن یا گزاشتن
برای فهمیدن اینکه وقت گذاشتن یا گزاشتن کدامیک درست میباشد ؟ در ابتدا باید معنی « گذاردن » و « گزاشتن » را بدانیم :
- معنی «گزاردن» در فرهنگ دهخدا : ادا کردن، انجام دادن، بجا آوردن چنانکه در نماز، طاعت، حق، شکر، شغل ، کار، مقصود، فرض ، فریضه ، حج
- معنی «گذاشتن» در فرهنگ دهخدا : نهادن، هشتن، قرار دادن، وضع کردن، برجای نهادن چنانکه در گذاشتن اشیا کاربرد دارد .
| موارد | املای صحیح | توضیح |
|---|---|---|
| نمازگزار یا نمازگذار | نمازگزار | «گزاردن» و به معنای انجام دادن و ادا کردن و به جا آوردن |
| شکرگذاری یا شکرگزاری | شکرگزاری | «گزاردن» و به معنای انجام دادن و ادا کردن و به جا آوردن |
| امانت گزار یا امانت گذار | امانت گذار | « گذاشتن » نهادن، هشتن، قرار دادن |
| کارگذاران یا کارگزاران | کارگزاران | «گزاردن» و به معنای انجام دادن و ادا کردن و به جا آوردن |
| مناقصه گزار یا مناقصه گذار | مناقصه گزار | «گزاردن» و به معنای انجام دادن و ادا کردن و به جا آوردن |
| خدمت گزار یا خدمت گذار | خدمت گزار | «گزاردن» و به معنای انجام دادن و ادا کردن و به جا آوردن |
| بارگذاری یا بارگزاری | بارگذاری | « گذاشتن » نهادن، هشتن، قرار دادن |
مشکل ریشه ای
در مورد « وقت گذاشتن » برخی میگویند که وقت گذاشتن به معنی « صرف وقت کردن » در فارسی نیست و ترجمه کلمه به کلمه از زبان فرانسوی سبب خلق این عبارت شده است .
به همین دلیل به جای « وقت گذاشتن » باید از «وقت صرف کردن » استفاده شود .
اجاره ویلا استخردار در رامسر
ممنون که وقت صرف نمودید.
سلام
از نکات خوبی که به اشتراک گذاشتید، استفاده کرده. فقط کلمه “می باشد” غلطه بجاش می تونید از “است” استفاده کنید
سلام
میباشد، غلط نیست صرفا بنابر ادعای آقای رضا رشیدپور در یک برنامه این شایعه غلط شکل گرفته است.
در نگارش پارسی به جای می باشد باید است یا هست نوشت. اگر بپذیریم که فعل می باشد درست است و آن را هم معنی با است و هست بکار بریم آنگاه در صرف دستوری آن، فعل اول شخص مفرد آن چه خواهد شد؟ اگر پاسخ این باشد که فعل گذشتۀ اول شخص مفرد آن می بود است ناچاریم بپذیریم که بود که گذشتۀ « است » است هم معنی با می بود است ولی همگی می دانیم که چنین نیست.
فعل میباشد، مضارع التزامی از مصدر باشیدن است و در زبان فارسی، صیغه‌های دیگر این فعل هیچ‌گاه استفاده نمی‌شود و تنها در جایی به کار می‌رود که دارای وجه فعل التزامی باشد؛
کمالش آخر آمد به ز اول
ولی آگاه میباشد معطل
عطار
خطر در آب زیر کاه بیش از بحر میباشد
من از همواری این خلق ناهموار میترسم
صائب تبریزی